Het is krokusvakantie en vandaag en donderdag heb ik verlof genomen, morgen Michel en overmorgen gaan de drie oudsten naar mamie. Vrijdag ben ik, zoals gewoonlijk, thuis en zo is deze vakantie ook weer opgevangen.
Anna gaat vandaag, morgen en overmorgen naar de peutertuin en is alleen donderdag en vrijdag thuis. Vandaag, omdat ik met de drie oudsten naar de film wil gaan kijken. Anna meenemen is momenteel nog geen optie. De film is maar deze namiddag, maar aangezien Anna ’s middags nog slaapt was het logischer haar een ganse dag te brengen. Morgen en overmorgen werk ik dan nog even.
En deze voormiddag voelde zo raar aan, zo zonder Anna. De drie andere kinderen liepen rond, speelden, maakten al dan niet lawaai, … er was genoeg leven in huis, maar ik miste Anna, er ontbrak iets (of beter: iemand) in huis.
Dat gevoel heb ik nu (al?) minder als Louis of Zelie er niet bij zijn: zij hebben al een paar jaar buitenhuise activiteiten en gaan met de scouts en de mutualiteiten een week op kamp in de zomer. Als zij er dus een halve of volledige dag niet zijn, valt me dat niet zo veel meer op, of beter: zo niet constant meer. Bij Jan heb ik ook al wat ervaring dat hij er even niet bij is: hij gaat turnen op zaterdagvoormiddag.
Nog geen ervaringen dus dat Anna er niet is als de anderen er wel zijn. Zij loopt meestal wel ergens dicht in de buurt en als ze een beetje verder speelt dan hoor ik haar altijd nog. Ze laat goed van zich horen, ze laat zich absoluut niet doen door haar broers en zus en ze weet heel goed wat ze wil en hoe het het best te verkrijgen.
Het was een beetje een rare ervaring dus vandaag: het huis leek stiller en leger. Maar dat went ook wel, uiteindelijk.
Ik heb deze week hetzelfde vreemde gevoel gehad: dinsdag mijn jongste dochter van 1 jaar naar de creche gedaan om eens met mijn twee grote kleuters ‘grote-meisjesdingen’ te kunnen doen (o.a. ook naar de film). Omgekeerd zijn wij inderdaad ook meer gewoon.