De laatste tijd ga ik niet graag meer naar mijn werk. Het is een redelijk interessant werk, maar de rek is er een beetje (veel) uit. De verloning is zeer goed, de collega’s zijn de beste, de sfeer is heel goed, veel vakantiedagen en goede uren, maar het werk steekt meer en meer tegen.
Tot nu woog het positieve zwaar door op het negatieve, maar ik merk de laatste tijd meer en meer dat de balans langs de andere kant aan het hellen is. Ze is nog niet overgeslaan, maar het komt gevaarlijk dichterbij.
Ooit heb ik eens gelezen dat dertigers op een bepaald moment beginnen zoeken naar iets anders, iets nieuws; naar wat ‘ze’ nu eigenlijk willen in het leven. Ik had dat altijd weggelachen: ik wist zeer goed waar ik stond in mijn leven en wat ik wou. Maar nu blijkt daar toch iets van waar te zijn.
Dus ben ik nu serieus zwaar aan het nadenken. Wat wil ik (nog), in mijn leven en dan vooral, in mijn werk? Want mijn privé leven, daar ben ik eigenlijk wel zwaar content van en het probleem met verandering van werk is dat ik dan waarschijnlijk op privé vlak ga moeten inboeten.
Overpeinzingen dus en uiteindelijk zijn er maar twee mogelijkheden: de sprong wagen, mijn leven een nieuwe draai te geven en mij in het onbekende storten, of voortdoen zoals ik nu bezig ben en mij focussen op de (zeer) positieve dingen.
Tiens. Dit is het stukje dat ik deze week niet durfde te schrijven. Ik heb het dus ook zitten. Maar de factor financiën is een vervelende spelbreker.
Tiens, waarom zou het een sprong in het ongewisse moeten zijn? Als je alles goed overdenkt en er doet zich een kans voor, waarom zou dat dan niet beter kunnen zijn? Ga ervoor.
Pas op, ik heb het zelf niet aangedurfd, hoor, maar soms moet een mens (lees: moeder) zich al eens opofferen voor het gezin, hè!
Ik word morgen 32, en ik heb de sprong gewaagd. Momenteel volop aan ’t solliciteren zelfs. Iedereen klaagt over hoge werkloosheid, overvolle arbeidsmarkt, ingevoerde arbeiders, … Maar ik kan het aantal aanbiedingen die ik krijg amper bijhouden. Tot nu toe is hier nog geen spijt te bespeuren.
Maar bij mij was dat sneller beslist: geen kids of huishouden die me doen twijfelen. Meer nog, net dat gemis heeft me doen besluiten om te veranderen van job.
Je kan ook je oor eens te luisteren leggen bij loopbaanbegeleiding? Gratis in sommige gevallen
het gras is altijd groener… misschien ben je gewoon aan vakantie toe?
San,jij hebt wel een droomjob ,ideaal om te combineren met een groot gezinndie zou ik houden.Ik denk nu je jongste twee jaar wordt en zelfstandiger wordt ,er een weerslagje komt van die jaren met kleine kindjes(ik had dat ook)Je hebt je volledig gegeven als moeder ,en met zo een sociaal leven ,je zoeu vpoor minder moe worden !!Daarom denk ik ,even eens een rustpauze nemen .Het voorjaar brengt wel geur en kleur maar ook vermoeidheid mee he !
San,jij hebt wel een droomjob ,ideaal om te combineren met een groot gezinndie zou ik houden.Ik denk nu je jongste twee jaar wordt en zelfstandiger wordt ,er een weerslagje komt van die jaren met kleine kindjes(ik had dat ook)Je hebt je volledig gegeven als moeder ,en met zo een sociaal leven ,je zoeu vpoor minder moe worden !!Daarom denk ik ,even eens een rustpauze nemen .Het voorjaar brengt wel geur en kleur maar ook vermoeidheid mee he !
San, steeds bereid om een evenementenburo of zo te beginnen samen met u.
Heel herkenbaar.
Het is op onze leeftijd ook een beetje nu of nooit hé. Over 10 jaar gaan we het nog minder zien zitten om nog van werk te veranderen. Ook financieel heeft het serieuze consequenties.
Ik ben enkele maanden geleden van werk veranderd, nog geen seconde spijt van gehad, maar: het is tijdelijk.
Dus over enkele jaren (of misschien wel maanden) stelt het ‘probleem’ zich terug.
Succes bij het overpeinzen.