Flauw

Ik lees graag. Altijd al gedaan. Een karaktertrekje dat mijn moeder langs geen kanten kon verstaan. Zij was geen lezer, mijn vader dan weer wel.

De vele (eenzijdige) conversaties die ik gehad heb met mijn moeder. Zij die mij dingen vertelde en vroeg, en ik die op gepaste tijden ‘ja’ en ‘neen’ zei of iets mompelde dat al dan niet instemmend klonk … zonder dat ik enig idee had wat ze nu eigenlijk aan het zeggen was of waarmee ik al dan niet akkoord ging. Uiteraard bracht dat mij regelmatig in problemen want ik had toch gezegd dat ik dit of dat (wel of niet) ging doen 🙂

Deze hele inleiding om maar te zeggen dat ik dus nu nog altijd lees, maar de laatste jaren beperk ik mij tot boeken waarbij ik geen inspanning moet leveren: niet nadenken, geen moeilijke dingen, puur en alleen tijdverdrijf (inspanning doe ik al genoeg met werk en kinderen en huishouden en al). Boeken waarbij ik een paar minuten weg ben. Meestal zijn dat thrillers en detectieves, nu en dan zo’n roman à la Judith Krantz.

Maar die laatste romans, die hebben een zeer voorspelbaar scenario en op de duur verwacht ge dat ze allemaal zo lopen: sterke vrouw, zo geworden door één of ander (al dan niet zwaar) trauma. Ze staan op eigen benen, hebben een fantastische carrière en hebben niets of niemand nodig, zeker genen man. En uiteraard komen ze dan de liefde van hun leven tegen. Na initieel ertegen in gaan, geven ze toch toe en worden ze een koppel … om weer uiteen te gaan en tegen het einde van de boek te beseffen dat ze ‘hem’ nooit hadden mogen laten gaan en dan is er een happy end. Voila.

Dus nu ben ik nog eens zo’n ding aan het lezen en wat raadt ge: ze wijken ged**mme af van het script. Er is geen ‘om weer uiteen te gaan’: ze komen elkaar tegen en na wat tegenstribbelen worden ze een koppen en … trouwen ze.

Pfff! Bedriegtenboel.