Zo is deze Valentijn weer eens zonder enige doeningen voorbijgegaan, maar zoals al gezegd, doen wij daar toch niet aan mee.
Maar eigenlijk is het ‘erger’ dan andere jaren: niet alleen heb ik niets gekregen, niets gehoord, hebben we niets gedaan, maar den anderen is wel weg. Op restaurant. Gaan eten. Zonder mij. Op Valentijn.
Tja. Ge moet van soorten hebben hé.
Tja, hier ist van ’t zelfde. Met dat verschil dat hij nu op de bank zit te kijken naar Snelle Eddy. Ach ja, mannen. Zucht.
Valentijn, daar doen wij ook niet aan mee, maar hij heeft het ooit gepresteerd om op mijn 40ste verjaardag ’s avond een afspraak met een klant vast te leggen (die niet meer kon verschoven worden). Maar ik had die dag verlof genomen om samen te gaan shoppen en aansluitend wel gaan eten, dus ik mocht niet echt klagen, maar eigenlijk vond ik dat wel een een anti-climax (zoals bij een goede, spannende film met dan een ontgoochelende ontknoping) dat hij dan nog weg moest om te gaan werken.
Beter geen Valentijn krijgen omdat je geen lief hebt dan geen Valentijn krijgen ondanks je een lief hebt, bedacht ik me gisteren.
Ik had het deze keer voorzien en heb voor mezelf een gedichtenbundel gekocht in de Slegte en gisteren open gedaan (was voorverpakt gelukkig, het zelf inpakken was net erover vond ik).
Goede keuze, mijn ventje vond het ook en is er prompt in beginnen lezen 🙂
Benieuwd of “den anderen” een even goeie uitleg heeft als bij die GSM-aankoop een tijd geleden… 🙂
GSM-aankoop een tijd geleden… ?
http://sandra.pattyn.net/2007/11/04/s-mans-kronkels.htm
U vergeve me, maar dat vond ik tenenkrullend grappig lezen toen…
Nee hoor: deze keer was er geen uitleg nodig. Wij vieren dat gewoon niet/nooit.