The morning after

Ja kijk. De leeftijd begint zich serieus te laten voelen tegenwoordig. i. mag dan misschien geen drie maal zeven meer zijn, ik ben er zelfs geen vijf maal zeven meer en dan weegt alles nog meer door.

Zoals tegenwoordig wel meer het geval is is het hier een beetje (veel te?) druk. Rennen van hot naar her, vergadering hier, afspraak daar, feestje en wekelijkse activiteiten.

Gisteren heb ik de wekelijkse rondgang als een zombie doorworsteld. Een veel te korte nacht zorgde ervoor dat mijn humeur beneden alle peil was en de kinderen hebben het gemerkt, maar eigenlijk was dat vooral ’s morgens een probleem: tegen de namiddag kwam ik er weer een beetje door.

Grote schuldige was een feestje vrijdagavond. Niet zomaar een feestje: een zeer goed feestje, en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Er was zeer goede muziek, er waren fantastische mensen, er werd heel goed gedanst (dank daarvoor aan mijzelf en vriendin E. en babysit M. (die die avond niet van dienst was – ah ja: ik ga ons vier kinderen toch niet alleen thuislaten) om dat onderdeel in gang te trekken) en heel veel gekletst. Er waren frieten na middernacht die verslonden werden door een bende volk die blijkbaar thuis geen eten krijgt en ik vond het het beste Gentblogt feestje tot nu toe.

Gisteren is het mij uiteraard niet gelukt om vroeg in bed te kruipen zodat ik mij vandaag al niet veel frisser voel, maar de plicht roept dus heb ik niet al te veel tijd om mij te wentelen in zelfbeklag: morgen verjaart Jan en dus moesten er cakejes gebakken worden voor de kindjes van de klas, er moest vanmiddag eten op tafel komen en nu moeten er nog kleren gestreken worden, moeten we nog gaan zwemmen, daarna is het al tijd voor het avondeten en dan, gelukkig, eindelijk gaan slapen.

Pfff. En volgende week ziet het er alleszins niet beter uit.