Potty

‘Hoe zit dat nu met Anna’? zitten jullie je nu en masse af te vragen. Awel, ’t is genen vetten. Dat potje, ze is er duidelijk nog niet klaar voor.

Niet dat ze niet wil hoor. Allez: soms wil ze toch. En daar zit hem dus het probleem: madam haar willeke. Als ze het in haar hoofd krijgt dat ze op het potje wil, zal ze er ook opzitten. Zeker als ze kaka moet doen kan ze het goed zeggen en lukt het ook. Toch in de voormiddag. In de namiddag vaagt ze er haar voeten aan. Een plasje, dat is ook al een paar keer goed gelukt.

En dan spreek ik dus niet over toevalstreffers. Neen hoor. Anna zegt duidelijk dat ze naar het potje moet en doet dan effectief haar behoefte. Niets toeval, maar echt gericht. Maar nog altijd zegt ze het meer niet dan wel, dus van zindelijkeheid kunnen we niet spreken.

Op de peutertuin vaagt ze er gewoon radikaal haar voeten aan. Ze heeft daar nog geen accidentjes gehad als ze zonder pamper liep, maar blijkbaar gaat ze alleen op het toiletje zitten omdat ze dat leuk vind, niet om iets te doen. Aangezien ze daar maar anderhalfuur in een broekje rondloopt is het uitblijven van accidentjes dus ook niets verbazingswekkend.

Nu, ik jaag er mij absoluut niet in op hoor. Ze heeft nog alle tijd van de wereld en het laatste dat ze nu moet opdoen is één of ander trauma. Bovendien is die beginperiode van zindelijkheid logistiek gezien ook een miserie, want als ze zo klein zijn zijn ze doodsbenauwd om op een gewoon toilet hun behoefte te doen: veel te hoog, veel te groot gat, veel te onstabiel, en dus om op verplaatsing te gaan is het dan niet altijd evident.

Ze geraakt er wel. Met tijd en boterhammen. En ondertussen mag ze blijven oefenen als ze daar zin in heeft.