Gisteren in allerijl nog naar de dokter vertrokken met Zelie. Niet omdat het zo dringend was omdat Zelie ziek was of zo, wel omdat we pas iets voor 19u konden vertrekken en we ons dus moesten haasten vooraleer de dokter zijn wachtzaal sloot wegens einde spreekuur.
We waren er dus nét op tijd, nét om 19u en er zaten nog twee mensen te wachten voor ons. Dus moesten we ons nog een beetje bezighouden tot het ons beurt was. Eén van de mensen die er zat was er met zijn zoon en Zelie en die jongen (toch een paar jaar ouder dan Zelie) hebben zo een beetje half en half samen gespeeld.
Maar vooral. We hebben daar 50 minuten mogen zitten wachten en gedurende die 50 minuten is Zelie genen second stil geweest: ofwel was ze aan het zingen, ofwel tegen die jongen bezig of tegen zijn vader of tegen die andere wachtende meneer of tegen mij (uiteraard) ofwel was ze tegen zichzelf aan het spreken.
Niet dat het luid was, maar wel constant en tegen dat we eindelijk bij de dokter binnen konden stond mijn hoofd op springen. Niet te doen dat kind.
Maar ook: zeer grappig om haar zo bezig te zien en horen.
Henri is net zo: geen second stil. Om zot van te worden, maar tezelfdertijd wreed aangenaam om te zien (of eerder: horen) dat ze zo bezig zijn/blijven.
Er zijn van die avonden dat ik echt denk “als er nu nog één mama zegt (of schat) dan ga ik gillen”, dan heb ik ook het gevoel dat mijn hoofd gaat barsten en dat er geen enkel verhaal meer bijkan