Doorslapen

Er was een discussie over babies die al dan niet doorslapen en vanaf welke leeftijd, dus dacht ik: laat ik mijn ervaringen eens uit de doeken doen. Misschien heeft iemand er nog (eens) iets aan.

Wij hebben dus vier kinderen en maar bij ééntje ervan geluk gehad: Jan sliep door na 5 weken. Doorslapen, dat is dan van 23u tot ongeveer 7u hé, nog geen 12 uur, maar als ouder hebt ge dan zelf wel een goede nachtrust. Jan is geboren 18 dagen nadat Michel zijn rug gebroken had en het was alsof die kleine wist dat hij zich koest moest houden (om het grof uit te drukken), dat een lastige baby het laatste was dat wij op dat moment konden gebruiken. En hij was een ongelooflijk brave baby: slapen en eten de eerste vier maanden en nadien, toen hij actiever werd, bleef hij een zeer kalme baby. Eens hij mobiel begon te worden, en zeker toen hij begon te lopen is dat ongelooflijk omgedraaid. Hij was nog altijd een braaf ventje, maar bijna niet bij te houden van actie. Alsof hij dat eerste kalme jaar moest ‘inhalen’.

Wat Jan wel had was een regelmatige ’terugval’: elke x aantal maanden (ongeveer drie à vier) kwam hij een nacht of drie na elkaar wakker. Alsof hij er zich van moest vergewissen dat we toch nog af zouden komen ‘in geval van’. Maar dat duurde dus nooit wreed lang en echt veel slaapgebrek liepen we er dus niet bij op. Hij heeft dat wel gedaan tot hij ongeveer twee en een half was. Sindsdien slaapt hij mooi door.

Bij de andere drie was dat een pak minder. Van Louis hebben we ook niet echt klagen, maar hij was toch drie maand oud vooraleer hij de nacht doorsliep, maar dan sliep hij ook direct tussen de 10 en 12 uur door.

Zelie was een ramp. Ons eerste kind, een refluxkindje en een hongerlijder. De eerste drie maanden at ze om de drie uur, rekenend van start tot volgende start. Want die drie uur, dat klinkt dan wel veel, maar als ze anderhalfuur drinkt, dan blijft daar uiteindelijk maar anderhalf uur over tussen twee voedingen. Liet ik haar korter drinken, dan was ze daar na een uur terug. Dat kind at niet, die vrat. Uiteraard heb ik getwijfeld over de kwaliteit van mijn moedermelk, maar dat werd gecontroleerd en daaraan lag het niet: het kind had gewoon zeer veel honger. Of misschien, omdat ze regelmatig overgaf had ze vlugger honger, dat kan het ook geweest zijn.

De reflux verbeterde eens ze vaste voeding kreeg en toen ze 6 maanden was was van de reflux nog weinig te merken, maar haar honger verminderde niet. Zelie is tot haar 9 maand ’s nachts wakker geworden om een voeding te krijgen. Vanaf haar vier maanden kreeg ze nog uitsluitend flesvoeding trouwens, dus uiteindelijk bewees dat nog eens dat het niet aan mijn moedermelk lag.

Leuk was (uiteraard) anders: de nachten, toen ze nog reflux had, dat ik met haar door de kamer wandelde zachtjes wiegend en zingend om haar toch maar weer te laten slapen. Maar ook daarna kwam ze gemiddeld nog drie keer per nacht wakker, waarvan tot haar 9 maand dus één keer omdat ze honger had. Laten huilen was effectief geen optie: ik hoorde duidelijk het verschil tussen haar geween als ze ‘gewoon’ wakker kwam (dan gaf ik haar haar tuutje en viel ze na een paar minuutjes weer in slaap) of als ze honger had. Zelfs toen ze geen nachtvoeding meer nodig had, dus na haar 9 maand, kwam ze gemiddeld nog drie keer per nacht wakker. Klop de de dag van haar derde verjaardag heeft ze voor het eerst de volledige nacht doorgeslapen. Toen ik ’s morgens wakker werd was mijn eerste reactie er een van paniek: wat was er met Zelie gebeurd? Rap gaan kijken, maar ze lag daar zo zalig mooi te slapen dat ik direct gerustgesteld was. Sinds die nacht is ze nooit meer wakker geworden.

Van onderbroken nachten en rondlopen als een zombie kan ik dus serieus meespreken. Toen ik zo een paar nachten goed geslapen had kwam ik op een ochtend volledig uitgerust wakker en ik herinner mij dat ik toen dacht: aha! zo voelt het dus om niet moe te zijn.

Anna was ook geen vlugge doorslaper: ze was bijna een half jaar toen ze eindelijk de nacht begon door te doen maar net zoals de andere drie slaapt ze sindsdien mooi haar nachten door.

Voor elk kind was het zoeken naar een oplossing, maar eigenlijk heb ik zo de indruk dat het niet omwille van onze ’truuken’ was dat ze doorsliepen, wel omdat ze er klaar voor waren. Zelie, Louis en Anna hebben ook de periode van ‘verlatingsangst’ doorgemaakt, iets dat ik mij niet kan herinneren bij Jan.

Ongeveer aan 8 maanden opeens beginnen paniekeren als ze naar bed moeten met grote huilpartijen als gevolg. Dat was de enige keer dat ik hen niet uit hun bed nam om hen te troosten, maar er gewoon sussend naast ging staan om duidelijk te maken dat ik er wel nog was, maar dat ze mooi moesten slapen. Dat duurde dan een dag of drie en daarna was het weer voorbij en als ik mij niet vergis, kwamen alleen Zelie en Louis ’s nachts nog eens wakker.

Uiteraard komen ze alle vier af en toe wel nog eens wakker ’s nachts: een slecht droom, een accidentje in bed (nu voorlopig niet meer maar ik bereid mij al voor op Anna), een veel te drukke dag, ziek, … en ik merk dat ik daar nu veel meer last van ondervind dan toen ze wakker werden als ze klein waren. De leeftijd zal mij wel parten spelen maar ook, denk ik, het feit dat ik het niet meer verwacht dat ze wakker worden. Toen ik ‘wist’ dat ze niet doorsliepen had ik daar minder last van omdat ik wist dat ik niet ging kunnen doorslapen. Nu verwacht ik dat ik wel kan doorslapen, dus als dat niet het geval is ben ik ’s morgens des te moeier. Want als ze bv. ziek zijn weet ik dat ik ’s nachts ga mogen opstaan en dan heb ik het niet zo lastig de volgende dag.

Opstaan en moe zijn: er zit uiteraard veel fysische ongemakken bij, maar ook een groot deel geestesingesteldheid. Bij mij dan toch.