Ik heb zo de indruk dat hoe dichter de vakanties naderbij komen, hoe lastiger de kinderen lopen. Alsof ze doorhebben dat ze eindelijk mogen tonen hoe moe ze wel zijn, hoe lastig het wel is geweest en dat ze nu bijna rust hebben.
Vanavond was het weer ambiance in de keet: gehuil, geroep, protest, tegenspreken, … Enfin, noem maar op. Gelukkig niet constant, maar toch een groot deel van de avond en dan is de lol er wel rap van af.
Nog drie dagen voor de vakantie: ik kan amper wachten want die eerste week ben ik samen met de kinderen thuis en het zal een kalme week worden. Die weken tijdens de vakanties dat ik ook thuis ben met de kinderen, daar genieten we dan allemaal van: niets moet, alles mag. Ook deze keer hebben we nog geen enkel plan gemaakt. Alles zal ‘op den bots’ gebeuren en als we eens een ganse dag in pijama rondlopen, dan is dat maar zo.
De tweede week gaan ze of naar de opvang (Louis en Jan), of op sportkamp (Zelie) of gewoon naar de peutertuin (Anna). Dat wordt een speelweek waarin ze zich zullen kunnen uitleven.
Een week nietsdoen, een week uitleven: zo zullen ze dan twee weken later volledig fris aan het laatste deel van het schooljaar kunnen beginnen. In één rechte lijn naar de grote vakantie waar ik dan (weer) twee maanden zal thuis zijn: leve het ouderschapsverlof.