Slaapdrama’s

Anna is ongelooflijk lief. Ondanks haar kuren die ze tegenwoordig af en toe heeft blijft het een schatje met een zeer sterke wil.

Het plezante is dat ik er absoluut mee kan buitenkomen. Ook als ze moe wordt, wordt ze niet echt lastig. Het gebeurd meer dan eens dat, als ik haar ergens meeneem, dat we haar de hele tijd absoluut niet horen. Niet dat ze heel braaf stilzit, maar ze is beweeglijk zonder iemand te storen of iemand lastig te vallen of zelfs de aandacht op te eisen.

Slapen is iets minder tegenwoordig. Dutjes wil ze niet meer doen, alhoewel ze ze nog absoluut nodig heeft. Dus steek ik haar wel in bed en wordt er gekrijst alsof haar het grootste onrecht wordt aangedaan.

Deze middag had ze een nieuwe truuk: mama kaka doen! Maar ze had net kaka gedaan … in haar broek. Want toen ik voor de middag haar pamper moest verversen wou eerst nog op het potje om te plassen (gelukt) en daarna wou ze haar pamper niet meer aan. Na het eten heeft ze haar behoefte dus maar in haar broek gedaan in plaats van iets te zeggen en op het potje te gaan. Dus kaka doen, dat moest ze niet doen, maar plassen misschien wel, dus heb ik haar potje gehaald, Anna uit bed en op het potje met de ‘afspraak’ dat ze daarna dus wel mooi ging slapen.

Even op het potje, geen plas (want die zat ondertussen al in haar pamper) en toen ze eraf kwam en ik haar oppakte om naar bed te dragen fluisterde ze bijna onhoorbaar ’teevee kijken’. Ik heb toen maar gedaan of ik niets gehoord had en gebabbeld over onze ‘afspraak’ en dat ze nu dus flink ging slapen. Linea recta naar haar bed en toen ze merkte dat we niet naar beneden gingen zette ze het weer op een krijsen.

Ik ben dan maar een beetje in haar kamer gebleven tot ze in slaap was gevallen. Misschien niet volgens ‘de boekskes’ maar als ze zo over haar toeren is, valt daar anders toch niets mee aan te vangen. Drie minuten later lag ze al te slapen. Totaal uitgeput dus.

’s Avonds maakte ze ook zo’n drama’s de laatste week: tot meer dan een half uur hield ze het vol om te huilen en protesteren. Maar sinds twee dagen heb ik daar iets op gevonden. Eerder puur toeval.

Toen ik eergisteren een verhaaltje ging voorlezen voor Jan en Anna wouden Zelie en Louis ook meeluisteren. Dus zaten we allemaal samen op bed het verhaaltje te lezen. Toen het afgelopen was gaven broers en zusjes allemaal kusjes en knuffels aan elkaar en tegen dat Anna naar haar kamer ging waren Zelie en Louis al stilletjes naar beneden verdwenen. Toen ik Anna in bed stak (lichten uit, alleen met licht van de gang) vroeg ze ‘Elie slapen?’ en loog ik glashard: Ja. Sssst. Stilletjes zijn hé. Geen kik gaf ze meer. Ze is zonder het gekrijs en protest van de vorige avonden in slaap gevallen.

Gisteren hebben we dan weer hetzelfde gedaan: allen samen naar boven om een verhaaltje te lezen en opnieuw aan Anna gezegd dat Zelie al lag te slapen. Zalige rust als resultaat.

Opgroeiende kindjes: hoeveel ge er ook al moogt gehad hebben, het blijft toch altijd zoeken naar een oplossing voor dat ene kind.