Dat Jan de laatste tijd ook serieus groot geworden is, is mij ook goed opgevallen.
Deze vakantie is hij twee maal (2 x!) met andere mensen meegeweest waar noch ik, noch Michel, noch mamie of grandpère bijwaren, zijnde de mensen die hij goed genoeg kent en vertrouwt om mee weg te gaan.
Woensdag ging hij met zijn peter mee naar de musical van de Fabeltjeskrant. Zijn peter heeft hij de laatste maanden gelukkig wel een aantal keer gezien, maar echt kennen deden ze elkaar nog niet. En dat was nu net het opzet: om samen eens iets te doen zodat ze elkaar een beetje beter zouden leren kennen. Ik denk dat dat opzet geslaagd is want Jan kwam dolenthousiast terug.
Nochtans was het in het begin niet zo zeker dat hij wel zou willen meegaan. De peter had mij al een paar maanden geleden gevraagd of Jan zou willen meegaan Ik had geantwoord dat hij de kaarten mocht bestellen, alhoewel ik toen zeker wist dat Jan niet zo enthousiast zou zijn. Toen ik er Jan naar vroeg én hij hoorde dat ik/wij niet zou(den) meegaan, wou hij dus ook niet gaan. Maar in de loop van de maanden heb ik er regelmatig over gepraat en hebben we af en toe afgesproken met peter en zijn gezin en tegen dat het woensdag was stond hij te springen van enthousiasme. En zijn enthousiasme was er alleen maar groter op geworden toen hij terugkwam: hij had genoten, zowel van de musical als van het gezelschap.
De eerste stap in een beetje meer zelfstandigheid was gezet en toen een mama van vriendjes op school belde om te vragen of zowel Jan als Louis zouden willen komen spelen gisteren, was Jan ook onmiddellijk akkoord.
De mama en ik vreesden dat, als het puntje bij paaltje zou komen, Jan alsnog van gedachte zou veranderen, maar niets was minder waar: hij kon niet rap genoeg uit de deur zijn.
Toen ik hen ’s avonds ging halen bleek hij zich zeer goed gehad te hebben. Alleen bij het avondeten vroeg hij zich af waarom ik zo lang wegbleef: ze waren vertrokken rond half elf ’s ochtends en zo bijna een hele dag was blijkbaar toch wel nog een beetje te lang. Maar behalve die ene vraag heeft hij niet geneut of niets.
Eens ik er was had ik nog de grootste moeite om hen terug mee naar huis te krijgen: zo leuk hadden ze het daar.
Jan is nu vier en dat merk ik ook meer en meer. De peuter is er definitief af en de kleuter maakt sprongen om ‘u’ tegen te zeggen. Nu nog eens deftig in mijn eigen hoofd inprenten dat hij groot aan het worden is en geen drie jaar meer is 🙂