Het was vergadering van de oudervereniging deze avond. Net toen ik op punt stond om te vertrekken kreeg ik telefoon van den anderen, maar omdat ik al bijna te laat was kon ik niet blijven babbelen.
Ik heb hem dan maar gezegd om op het vast nummer te bellen zodat de kinderen hem konden horen. Zo was er toch iemand (en zelfs twee iemanden) gelukkig, en gelukkig waren ze blijkbaar ook effectief wist de babysit mij te vertellen.
De vergadering was vroeg gedaan en in tegenstelling tot andere keren zijn we vandaag niet gaan navergaderen. Dus ben ik relatief vroeg thuis en voel mij nu een beetje triest omdat ik niet met Michel heb kunnen babbelen.
’t Zal aan de vermoeidheid liggen. ‘k Ga er maar direct inkruipen.
Ontroerend san,hoe ne mens hem voel als je die beste levensvriend mist!!
Tut tut tut. je moet dat niet op vermoeidheid steken, je mag dat gewoon toegeven dat je dat jammer vindt. Da’s compleet normaal! Als je op voorhand weet dat je heel die tijd niets zal horen, dan schik je je daarin en mis je dat zelfs niet echt, maar als je weet dat de kans wel bestaat, en je mist dat moment, dan voel je je triest. Zeg dat ik het gezegd heb.
jamaar, hey was dan nog maar middag in amerika, ge mocht gij ook bellen he!