Hij is terug. Sinds ergens deze middag.
Er was vaag iets gezegd van afhalen en afspreken, maar uiteindelijk heeft hij gebeld toen hij al thuis was, dat hij dus al thuis was en niet moest afgehaald worden en dat er dus ook niet moest afgesproken worden. Niet dat hij naar mij gebeld had. Neen, dat was naar zijn moeder want zij was degene die hem eventueel zou afhalen en waarmee hij dus zou moeten afspreken.
Neen, ik hoorde hem al om twintig na acht deze morgen om te horen dat hij in Rome was. En daarna hoorde ik hem terwijl hij nog uit het vliegtuig stapte. Hoe ik wist dat ik hem op dat exacte moment kon bellen? Dankzij deze mevrouw die mij op deze website wees waardoor ik het moment meemaakte dat het vliegtuig effectief in België landde. Een magisch moment toch wel. Daarna hoorde ik hem terug toen hij al thuis was en ik dus hoorde van hemzelf dat hij dus thuis was en niet bij zijn ouders.
Hij heeft blijkbaar amper geslapen sinds maandagochtend half acht Miami tijd en hij zag er nog zeer goed uit. Deze (late) namiddag heeft hij zich dan met Anna en Jan beziggehouden (ik moet er geen tekeningetje bijmaken zeker van hoe blij ze waren dat papa terug was, alle vier) en hen eten gegeven terwijl ik de twee oudsten van de Franse les haalde. Eens de kleinsten in bed zaten hebben de rest van het gezin en meneer Brutin samen gegeten en daarna heeft hij nog wat op de computer getokkeld.
Toen hij zich eindelijk in zijnen trekzetel installeerde om samen met mij naar onze wekenlijkse wijvenfilm op wijfTV te kijken is hij dan toch gestuikt. Radikaal. Met de nodige geluiden erbij. Zeer storend. Dus heb ik hem dan maar weer wakker gemaakt om hem naar zijn bed te sturen alwaar hij nu eindelijk een paar verloren uur slaap aan het inhalen is.
Maar hij is terug thuis. Eindelijk.