Onzichtbaar

Zelie en Louis zijn zich de kunst van het zich onzichtbaar maken onder de knie aan het krijgen.

Het is een kunst die handig is voor als ze naar bed moeten gaan. Dan trekken ze hun pijama’s aan en zetten ze zich nog heel even in de zetel. Daar blijven ze dan doodstil zitten (letterlijk én figuurlijk: je hoort ze niet meer én ze bewegen niet meer) en als je dan met iets bezig bent merk je hen niet meer op.

Op die manier rekken ze hun bedtijd. De teleurstelling die op hun gezichten verschijnt als we hen dan ‘ontdekken’ … Ge moogt er niet mee lachen, maar ik moet het toch doen.