Ups and downs

Opvoeden zou in een rechte lijn moeten lopen. Het zou alles veel eenvoudiger maken. Eens je ze iets bijgebracht hebt zouden ze dat toch moeten onthouden en, eens ze het toegepast hebben, dat blijven toepassen?

Tussen droom en werkelijkheid zit er een (soms toch groot) verschil.

Want ik ging er eerst niets over zeggen, maar uiteindelijk draait het ouderschap niet alleen om de leuke en plezante kanten van het opvoeden. Over de grappige en positieve anecdotes van de kinderen. Deze post was eigenlijk de aanzet om ook eens iets te schrijven over de minder positieve kanten die je soms tegenkomt.

Eergisteren heb ik namelijk een deftig woordje moeten klappen met onze oudste dochter. De aanleiding was nochtans iets zeer triviaals en stom: Zelie had een koek genomen zonder het te vragen en probeerde die in den duik op te eten en uiteraard, als ze geniepig proberen doen, valt het op en had ik het dus gezien.

Ik maakte er dus een strenge opmerking over en dacht dat het daarmee geregeld was. Uiteindelijk valt er niet te klagen over Zelie, integendeel. Ze is zo goed als een modeldochter: zeer eerlijk, open, flapuit, extravert, levendig, … Maar dit kleine deukje op haar eerlijkheid vond ik toch niet zo mooi staan.

Maar de strenge opmerking was blijkbaar toch niet aangekomen. Na het eten vroegen de jongens of ze nog een koek mochten hebben en Zelie sloot zich bij die vraag aan. Aangezien de jongens nog geen koek gekregen hadden en Zelie het deze keer mooi gevraagd had, mocht het. Iedereen nam een koek (Anna kreeg er uiteraard ook een) en ging aan tafel zitten om hem op te eten, behalve Zelie: zij stond met haar rug naar de tafel en toen ik vroeg of zij ook aan tafel zou komen bleef ze nogal stiekem dralen. Dus vroeg ik haar wat ze aan het doen was. Eerst wou ze niet toegeven en bleef ze haar koek wegsteken. Wel draaide ze zich nog eens rap om om toch stiekem een hap te nemen. Toen ik uiteindelijk ‘eiste’ dat ze aan tafel zou zitten en haar koek normaal zou opeten kwam de aap uit de mouw: Zelie had niet één koek genomen, maar niet minder dan vier koeken: vier sneetjes peperkoek aan elkaar geplakt en die stiekeme beet, die had ze in de vier sneetjes tegelijk gezet zodat ze zeker geen sneetje zou moeten terugleggen.

Veel drama om zo’n klein iets, hoor ik jullie al denken, maar ik vond dat dus niet. Zelie is normaal gezien de eerlijkheid zelve en ik was eigenlijk relatief wreed geschokt door haar doen. Als ze zeggen ‘ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld’ dan telde dat zeker in mijn geval: ik was veel te teleurgesteld en voelde mij zo persoonlijk mislukt in dat deel van haar opvoeding dat ik gewoon niet boos kon zijn.

We hebben dus een serieuse babbel gehad. Eigenlijk drie serieuse babbels want ik had niet de indruk dat ze de ernst van haar gedrag inzag die eerste twee keren. Plots, bij de derde babbel, zag ik het dagen in haar ogen, waarom ik er zo zwaar aan tilde. Tegen dat ze naar bed ging was ze gelijk wat gekalmeerd, maar een half uur later stond ze huilend terug op de gang: of ze in ons bed mocht slapen want anders zou ze haar zus wakker maken. Waarom? vroeg ik. Omdat ze huilde omdat ze boos was, niet op mij maar op zichzelf. Ik heb haar dus gerustgesteld dat ik zeker niet boos was en dat ik blij was dat ze besefte dat ze verkeerd was, dus dat ze nu mocht kalmeren en gaan slapen.

Opvoeden met vallen en opstaan. Op naar de volgende hindernis.