Het was deadline-day today. 21 teksten van gemiddeld 800 pagina’s die over de laatste drie weken verbeterd werden en vandaag moesten verzonden worden. 21 teksten die vandaag nog een allerlaatste controle moesten krijgen vooraleer ze verzonden moesten worden.
Dat de controle nog nodig was bleek uit de fouten die ik er hier en daar nog uithaalde en uiteraard werd er niet meer in detail gekeken (dat werd de afgelopen weken gedaan), maar sowieso was het een gekkenwerk om zoveel pagina’s erdoor te scrollen op één werkdag. ‘k Heb mijn lunchpauze tot een strikt minimum beperkt: fietsen naar de kantiene, eten binnespelen en onmiddellijk terug: 20 min en van heel de dag zelfs geen mails bekeken behalve die die te maken hadden met die tekst.
Maar het is gelukt: alles afgehandeld, net voor ik naar huis moest vertrekken.
Stress maat. Ik stond te beven toen alles eindelijk gedaan was. Maar het gevoel van opluchting en blijdschap dat het gelukt was. Amai nie. Resultaat tegen dat ik in Gent was: een knaller van een hoofdpijn van de ontlading, maar daar kunnen we mee leven. Liever zo dan ganse dagen niets te zitten doen.
Michel had tickets om vanavond als publiek te zitten bij een opname van een TV programma, en hoe ongelooflijk graag ik er ook bij was geweest, ik ben nu wel doodblij dat ik er de stress van vanavond te proberen om voor 19u in Brussel te zijn, niet bijgenomen heb.
Amai dat is de moeite!