Onderbroken

Gisterenavond kon ik de slaap niet vatten. Stress. De grote oorzaak. Ik kon de gedachten niet uit mijn hoofd krijgen.

Geen stress van het werk, maar van die kl**te activiteiten van de kinderen. Niet dat het geen leuke activiteiten zijn, maar waarom willen ze zoveel doen? Want dat is het hé: ik zeg hen niet dat ze bepaalde dingen moeten doen. Ze vragen het zelf en als ze het willen, waarom dan niet?

Het schema dus zitten opstellen en alles past zo ongeveer. Er vallen een paar activiteiten weg maar die worden jammer genoeg vervangen door andere en ik ga volgend jaar weer beroep moeten doen op de welwillendheid van andere ouders en die van mamie. Maar ook op de dagen dat ikzelf thuis ben (vrijdag en zaterdag) zal het rijden worden.

Er zijn nog een aantal onzekerheden en daar heb ik nu dus stress over. Want binnenkort zijn het opendeurdagen voor bepaalde activiteiten en als we daarvoor die onzekerheden niet hebben weggewerkt, dan zou het kunnen dat er geen plaats meer is of dat het niet meer kan op de uren die voor ons passen.

En daar lag ik dus van wakker gisterenavond.

Deze ochtend werd ik dan wakker van de stress, maar een geheel andere deze keer. Het was vandaag weer staking in de peutertuin en ik werd om 5u50 wakker met de realisatie dat ik nog geen lunchpakket had voor Anna. Nieuwe stress dus.

Vijf minuten lang heb ik nagedacht van wat ik nog in huis had, wat er nog in de frigo en de diepvries zat, en wat ik dus zou kunnen meegeven. Daarna ben ik opgestaan en ben ik beginnen koken: omelet met gebakken aardappelen en kerstomaatjes. Michel op tijd wakker gemaakt zodat hij nog brood kon halen, want het brood was op en anders had ze geen boterhammen voor haar vieruurtje.

De omelet was klaar net voor de kinderen moesten opstaan. Het brood was op tijd in huis om voor iedereen boterhammen te smeren en we waren zelfs vroeger dan anders de deur uit deze morgen.

Soms heeft het nog zijn voordelen. Stress.