Vanavond kon Anna gelijk de slaap niet vatten. Het was wel een volle dag geweest, maar overdruk nu ook weer niet. Ze zit later in bed dan tijdens de schoolweek, maar zo overdreven was het vanavond nu ook weer niet én ze had deze middag een mooie dut gedaan.
Maar toen Zelie een uur later ging slapen lag Anna nog klaarwakker. ‘k Ben er dan maar eventjes bijgeweest om te zeggen dat het nu wel gedaan moest zijn, maar waar dat normaal gezien werkt, had het deze keer geen effect.
Nog een uur later stond Zelie bovenaan de trap. Ze had nog geen oog kunnen dicht doen door haar wakkere zus en ondertussen had Anna ‘pijn’: in haar onrust en woelen was ze waarschijnlijk tegen een spijltje van haar bed gebotst en dus had ze ‘pijn’. Niet dat ze aan het wenen was en tegen dat ik boven was was er uiteraard geen sprake meer van pijn, wel van knuffels en kussen geven aan Zelie en aan mama.
Nog één keer laten begaan onder het mom van ‘ge kunt nooit weten’ maar Zelie heeft toch het zekere voor het onzekere genomen en is dan samen met mij de kamer uit gegaan om in onze kamer te gaan slapen.
Sindsdien horen we haar niet meer. Uiteindelijk, zonder enig klankbord, kan ze niet anders dan opgeven. Maar ik vraag mij wel af hoe lang ze zo nog wakker heeft gelegen.