Vanavond stak ik Louis in bed, zoals gewoonlijk, en gaf hem nog een dikkere nachtzoen en -knuffel dan anders. Morgen vertrekt hij ook op kamp en dan zal ik hem vijf avonden niet meer slaapwel kunnen zeggen.
Toen ik er hem op wees, dat het nu de laatste keer was en dan opnieuw binnen vijf avonden, zei hij met een diepe zucht: ‘Ik weet het. En ik kan niet slapen zonder kus’. Ik stelde hem voor dat ik het wel aan iemand van zijn leiding wou vragen, om hem dus een kusje te geven, en vroeg wie ik het zou moeten vragen. Louis dacht na en zei toen ‘Aan niemand. Ik ga het zelf wel vragen’ en dat vond ik nu zo goed van hem.
Anderzijds verwondert mij dat niet. Louis is een stille jongen die soms volgzaam lijkt, maar dat is hij allesbehalve. Hij weet zeer goed wat hij wil en zal alles in het werk stellen om alleen te doen wat hij wil. Alleen doet hij het niet luidruchtig, tenminste, als hij niet emotioneel wordt.
Morgenvroeg vertrekt hij dus ook op kamp. Om half elf moeten we hem afzetten en om mijzelf en broer en zus een beetje af te leiden, gaan wij ook een daguitstapje doen, naar de zee. Een beetje uitwaaien, spelen in het zand, pannenkoek eten op de dijk en ’s avonds uitgewaaid terugkomen (en terwijl wij weg zijn zal hier een schilder aan het werk zijn om onze muur in de living, die beschadigd was door de werken naast de deur, weer in orde te stellen, joepie!).