Sinds Louis weg is vind ik Jan zeer vermoeiend. Alles wat hij ziet, wil hij hebben. Of het nu om een ijsje gaat of kleren of drinken of …, dus buiten de deur komen is een opgave en een constant neen-zeggen. Ook thuis is het constant ‘ik wil’. Geen vijf minuten kan of wil hij zich bezighouden met iets of hij vraagt al naar iets anders. Het is dus al vier dagen een constante aanslag geweest op mijn wilskracht.
Is het omdat broer en zus weg zijn dat hij zo doet of doet hij altijd zo en valt het nu alleen op omdat Zelie en Louis weg zijn, ik weet het niet. Maar als ik dus dacht dat het een paar kalme dagen zouden worden zonder de oudsten, dan had ik het dus goed mis: ik ben uitgeput.
Nochtans had ik er zin in voor vandaag: te helpen met de verhuis van mijn nicht en haar gezin. Zin op voorhand dus want de laatste dagen ben ik dus niet te fris opgestaan en deze ochtend was het niet veel beter en dus kon ik mijn moed niet bijeen rapen om te gaan helpen.
Straks gaan we dan maar de wekelijkse boodschappen doen en vanavond gaan Michel en ik gaan eten. Misschien dus maar best dat ik niet opgetrokken ben deze ochtend of ik zou vanavond niets meer waard geweest zijn: tafelgezelschap dat in slaap valt is niet het meest aangename dat er is.