Na bijna een week niet gebruikt te zijn haalde ik deze ochtend mijnen auto nog eens vanonder de vodden om naar Oudenaarde te gaan voor de babysitdienst. En toen kon ik zien wat de Gentse Feesten, of beter: haar bezoekers, aangericht hadden.
De zijkant van mijn auto is bekrast. Niet zo leuk maar het kon erger, dacht ik zo. Mijn auto is geen pronkstuk en ik wordt dus niet hysterisch van een kras. Het is de eerste niet, wel de eerste opzettelijk toegebrachte, maar al bij al viel het dus nog mee. Dacht ik.
Tot ik IN de wagen stapte en iets veel ergers ontdekte: er zit een barst in mijn voorruit. Ook opzettelijk toegebracht en veel minder leuk dus. Want die kras, die kan ik zo laten. Die ruit, die moet vervangen worden want die barst is niet klein genoeg om nog te herstellen. En na informatie bij mijn verzekeraar bevestigde die mij wat ik al wist: vandalisme wordt niet gedekt door mijn autoverzekering.
Na tien dagen rekening te houden met mijn protefeuille en opgelucht adem te halen dat het geen financieel fiasco was geworden, zal het alsnog een zeer dure Gentse Feesten worden.
PS: mijn nichtje is een schatje maar heeft mij nog eens doen beseffen dat een vijfde kind er zeker niet meer inzit voor mij. Goed voor een paar keer en op die manier genieten van de baby, zalig. Maar constant. Vergeet het.
Rottig… Toen we een van de ochtenden de honden uitlieten, passeerden we zo’n groepje zatte gasten die niets anders deden dan tegen auto’s en straatmeubilair schoppen, aan autosspiegels trekken, echt met de bedoeling zo veel mogelijk kapot te maken. Vraag me af wat mensen daar zo gezellig aan vinden, ze vonden zichzelf in elk geval heel erg stoer, zucht…
Shit zeg. Niet plezant.
Onnozelaars.
Miserie.
Ik prijs mij hier zeer gelukkig met mijn beperkte omnium van een bepaalde verzekeringsmaatschappij die het bij overheidspersoneel goed in de markt ligt. Het aantal kapotte voorruiten dat ik daarvan al heb teruggekregen weegt niet op tegen de beperkte meerkost van mijn premie.