Concentratie

Louis leeft zo’n beetje in zijn eigen wereld soms. De concentratie die hij aan de dag kan leggen, daar kan ik soms jaloers van worden. Jaloers, maar ook gefrustreerd.

Het zijn twee dingen waarin hij vooral volledig opgaat en het is eigenlijk zalig om hem dan bezig te zien. Het ene is lezen, het andere tekenen.

Louis heeft door het huis een aantal boeken en stips liggen die hij leest. Het zijn als het ware tussenstoppen in zijn op-weg-zijn-naar. Er ligt een strip als hij binnenkomt in de keuken, er ligt een boek in de living, een ander boek ligt op de gang boven en uiteraard liggen er een aantal dingen om te lezen in zijn kamer. Ligt er niets specifieks van hemzelf klaar, dan pakt hij gelijk wat vast dat hij kan lezen, desnoods reclamefolders. En zo gaat hij dan van het ene boek naar het andere: hij legt er een neer omdat hij iets (anders) moet doen en loopt dan gewoon door naar het andere boek en leest daarin verder. Hmm. Ik herken hier gelijk een vaderlijk trekje in.

Dat tekenen doet hij al even geconcentreerd. Het enige wat hij eigenlijk wil is een blad en een potlood. Kleurpotloden en stiften zijn niet echt nodig. Sinds kort heeft hij de wonderen van de pastelkrijtjes ontdekt en nu is hij al helemaal niet meer te stuiten. Twee dagen heeft hij lopen zagen om zo’n spuitbus te halen om zijn pasteltekeningen mee te kunnen fixeren. Tussen al de verbouwingen door was dat niet zo evident maar het is ons toch gelukt. Content dat hij was toen hij ze had. Ondertussen heeft hij dat uiteraard al uitgeprobeerd.

Als hij dus leest of tekent, dan hoort of ziet hij niets meer, behalve datgene waarmee hij bezig is. Als ik dan iets van hem wil bekomen is het aartsmoeilijk om hem uit zijn concentratie te halen en dan begrijp ik de frustratie van mijn moeder: ik beleef ze nu zelf. Toen ik jong was kon ik ook zo helemaal opgaan in een boek. Nu nog trouwens, maar nu ben ik de mama. Mijn mama was zo geen lezer en zij kon zich dan zo opjagen in het feit dat ik zat te lezen. Helemaal als ze dan een conversatie met mij probeerde te hebben en ik dus gewoonte-antwoorden gaf: op tijd ‘ja’ en ‘neen’ antwoorden en ‘hmm’ zeggen tot uiteindelijk bleek dat ik het verkeerde antwoord gaf en zij het dus doorhad dat ik niets gehoord had van het hele gesprek.

Tot nu toe heeft Louis mij nog niet liggen gehad op die manier: nog niet oud genoeg (ik was toen al een tiener) én ik weet het (nog altijd) wanneer hij eigenlijk niet aan het luisteren is. Maar moeite dat ik soms moet doen om hem uit zijn trance te krijgen, amai, dat kan al serieus tellen.

Dat belooft voor de toekomst.