Vijf minuten paniek op de eerste schooldag

Einde vakantie en dus mocht de schoolroutine weer aanvangen. Op 1 september wordt die wel een beetje gewijzigd, toch in de zin van kinderen afzetten. Waar het normaal gezien van groot naar klein is, is het op 1 september dus omgekeerd.

Eerst Anna afgezet in de peutertuin. Ik had een beetje (veel) drama verwacht want Anna wil niet meer naar de peutertuin, zoals ze ons de laatste dagen wel meermaals had meegedeeld. Dat ze daar geen keuze in heeft, dat gaat er nog niet in uiteraard, en dus had ik er geen goed oog op, deze morgen. Maar het begon goed toen ik haar uit de auto kreeg via het ballonnenafleidingsmanouvre: aan de ingang van de kleuterschool hadden ze ballonnen opgehangen en dus zijn we maar die poort doorgewandeld. Eens binnen heb ik haar zonder wenen kunnen overdragen aan de kinderverzorgster en blijkbaar heeft ze zich de ganse dag gedragen als een engeltje. Ze is zelfs met de andere kindjes gaan slapen, iets wat ze de afgelopen vakantie nog amper gedaan heeft.

Daarna was het tijd om Jan af te zetten. Hij mag naar de tweede kleuterklas dit jaar, wat betekent dat hij nu één van de ‘grote’ kindjes is op school: het eerste en tweede kleuterklasje zijn in een andere straat gevestigd, vandaar dus. Eerst verborg hij zich achter mij, maar zijn beschaamdheid was rap voorbij en binnen de kortste keren was hij al aan het rondfietsen en aan het spelen.

Terwijl hij dus nog een beetje moest wennen, was ik beginnen praten met de juffrouw van de eerste kleuterklas en uiteraard over het feit dat Anna ook zou beginnen na de herfstvakantie en dat ik haar toch zou moeten inschrijven. De juf keek mij eens aan met opgetrokken wenkbrauwen en zei dat er misschien een probleem dan zou zijn want de klas was volzet. Ik stond redelijk perplex: sinds Zelie in 2003 begon in de school is de eerste kleuterklas nog nooit volzet geweest. Er was nooit sprake van een wachtlijst of zich opjagen en behalve Zelie heb ik dus Louis en Jan nooit op voorhand ingeschreven tot ongeveer een week voor ze begonnen. Een lichte paniek maakte zich dus van mijn meester want een alternatief heb ik niet echt in gedachte. De juf zag mij dus wit wegtrekken en raadde mij aan om zo rap mogelijk langs het secretariaat te gaan: misschien dat er toch nog één plaatsje was, maar zeker wist ze het niet.

Het goed humeur van de eerste twee ‘drops’ was dus op slag weg en bloednerveus reed ik dan met de oudsten naar de school. In plaats van eerst met Zelie en Louis naar hun klas te gaan kijken, was het dus eerst richting secretariaat. Met paniek in mijn stem (en ja, tranen in mijn ogen want dat gebeurt bij mij als ik paniekeer) vroeg ik dus of het waar was dat de eerste kleuterklas volzet was, en het eerste spontane antwoord was ‘ik dacht van wel, ja’, en toen ‘ik zal eens kijken’. Er werden lijsten bovengehaald, pakken papieren, nog een andere hoop papier, een nieuwe lijst. Er werd gebeld met de juf van de eerste kleuter om namen op de lijst te controleren en te zien of er niemand vergeten was. Na een tiental zeer bange minuten viel het definitieve verdict: er was nog één plaatsje vrij. Opluchting mens, ge kunt u dat niet inbeelden. We hebben onmiddellijk ter plekke alle formulieren ingevuld en de nodige handtekeningen gezet en het is nu officieel: Anna kan na de herfstvakantie starten op school. Dezelfde school als haar broers en zus.

Zelie stond de hele tijd bij mij en even later kwam Louis er ook bij staan en we stonden daar dus alledrie bijna te bibberen op ons benen, maar eens alles in orde bleek konden we eindelijk zonder zorgen naar hun klassen gaan kijken. Het waren twee blije kinderen: de klassen zijn volledig overgegaan, niets gemixt en dus zitten ze bij dezelfde vriendjes als vorig jaar. Zelie zit ook bij de leraar waarop ze gehoopt had. Gezien Louis geen voorkeur had was hij dus ook blij met zijn lerares. Hij zit bij dezelfde lerares als Zelie indertijd, dus wij kennen haar ook al een beetje.

Vanavond zijn ze allemaal blij thuis gekomen, de twee oudsten met een pak huiswerk al … voor mij: boeken kaften. Louis zijn boeken waren tegen morgen en daar heb ik mij dus eerst aan gezet en die zijn gedaan. Voor Zelie heb ik nog tijd tot woensdag. De helft is nu al gedaan maar na meer dan drie uur kaften heeft mijn rug het begeven en de andere helft zal dus voor morgen zijn.

Tweede schooldag morgen en voor mij mijn tweede werkdag. Morgen meer daarover. Nu eerst gaan slapen.