Nu bijna zeven jaar geleden (specifiek op 17 december 2001) had ik een perte totale met onze toenmalig auto. De auto was om zeep, ik kwam er van af met een paar builen en sneden. Sneden in mijn hoofd en gezicht die moesten genaaid worden en dus enorm gebloed hadden, maar al bij al had ik dus niets.
Toen reed ik met de auto naar het werk. Tot een paar maand voor het ongeval kon dat niet anders omdat ik ook nog in Knesselare werkte en het openbaar vervoer nemen tussen Gent-Knesselare-Brugge is niet echt aan te raden. In juli was ik gestopt in Knesselare en dus was het enkel Gent-Brugge, maar ik was die autorit gewoon en had nog niet naar alternatieven gekeken. Tot die noodlottige dag. Toen werd ik wel verplicht een alternatief vervoermiddel te vinden.
Er werd een treinabonnement aangeschaft, met in het achterhoofd dat, eens de nieuwe wagen er was, ik wel weer met de auto zou gaan. Maar toen bleek dat ik even rap was op het werk met de trein als met de auto én dat met de trein reizen zo veel ontspannender was. Ik heb dan dat abonnement blijven verlengen, ook toen de nieuwe wagen er was. Sinds januari 2002 ga ik dus met de trein naar het werk.
Van het station naar mijn werk is toch wel een wandeling van een 25min en toen ik hoorde dat mijn werkgever fietsen staan had voor haar personeel, heb ik er mij eentje toegeëigend (met toestemming uiteraard). Dat was in september 2002. De afstand werd zo ingekort tot 10 minuten én bovendien kreeg ik er nog wat extra oefening bij. Mooi meegenomen dus.
Die fiets, dat was niet veel om naar huis over te schrijven. Een oud bakske, verroest langs alle kanten, geen vitessen, maar het reed en deed wat het moest doen en het allerbelangrijkste: blijkbaar was hij het stelen niet waard. Menig collega heeft er al ettelijke fietsen opzitten, wegens de vorige gestolen. Ik dus niet.
Deze ochtend, toen ik bijna op het werk was, heeft mijn trouwe metgezel er de brui aan gegeven. Bovenop één van de brugjes hier voelde ik mijn stuur scheefzakken en iemand die iets van fietsen kent weet dat dat geen goed teken is. Afgestapt om te kijken wat het probleem was en toen ik er iets harder op duwde bleek ik het stuur in mijn handen te hebben: de stang was volledig doorgeroest. Een groot geluk dus dat het in twee stappen gebeurd is, anders had ik mij waarschijnlijk wreed lelijk bezeerd.
Met veel moeite (ah ja, want een voorwiel dat niet bestuurd kan worden is nogal onhandig) ben ik nog bij de fietsenmaker geraakt, maar hij raadde mij aan om geen geld meer te steken in de reparatie: ik moest afscheid nemen van mijn trouwe ros.
Een nieuw tweedehands ros is besteld en wordt in orde gemaakt terwijl ik dit schrijf. Straks, tegen 16u, mag ik het gaan afhalen. Hopelijk zal het mij even goed dienen als het vorige.