Tevergeefse zoektocht

De ochtendrituelen hier zijn nogal stresserend, om het zacht uit te drukken. Vier kinderen en twee volwassenen die zich moeten klaar maken om respectievelijk op tijd naar school en werk te geraken, ik moet er u geen tekeningetje bij maken.

Onze routine is dat ik de kinderen wakker maak en hen help kleren te kiezen. Zij kleden zich dan aan, al dan niet met (mijn) hulp, tegelijk met papa. Papa gaat met de kinderen naar beneden om hen eten te geven en de koeken en fruit klaar te zetten terwijl ik mij klaarmaak. Tegen dat ik beneden kom zijn de kinderen bezig met eten, ligt alles klaar voor de boekentas en kan papa naar het werk vertrekken. Ik moet hen dan nog ‘enkel’ achter de vodden zitten om voort te maken.

Michel is dus altijd als eerste de deur uit.

Avondritueel, dat valt allemaal wel mee, maar uiteindelijk komt het erop neer dat de laatste die binnenkomt ’s avonds, ook de deur sluit. De sleutels worden dan van de deur afgetrokken en op hun vaste plaats gelegd, mooi buiten rijkafstand van onverlaten die het in hun hoofd zouden krijgen om het raam van onze voordeur in te smijten.

Die sleutel, die ligt dus altijd op dezelfde plaats ’s ochtends. Dus die wordt ’s ochtends bovengehaald, op de deur gestoken en dan wordt de deur opengemaakt. Nog een ritueel: die sleutel blijft dan mooi zitten tot de laatste de deur uitgaat: de kinderen en ikzelf dus. De laatste weken nog meer dan vroeger, want Michel heeft momenteel geen sleutel van de voordeur, dus a fortiori is de voordeursleutel MIJN sleutel want ook hangende aan MIJN sleutelbos (met autosleutels, fietssleutels, werksleutels, … aan).

Deze ochtend wou ik dus de deur achter mij dichttrekken en ik vond mijn sleutels niet. Niet op de deur, niet op hun normale plaats, niet in de keuken, niet op de grond, niet achter hun normale plaats, niet in mijn handtas, … nergens te bespeuren. Enige mogelijke plaats waar ze zouden kunnen zijn was dus bij Michel: hij had toch de deur opengedaan deze morgen?

Proberen bellen. Geen succes wegens GSM niet aan. Dan maar de fietsen gepakt, de voordeur opengelaten en de kinderen met de fiets naar school en peutertuin gebracht. Gebeld naar mijn baas dat ik dan vandaag zou thuiswerken (ik kan moeilijk de hele dag ons huis laten openstaan) en de mannen van de werf verderop in straat mijn excuses aangeboden voor het in beslag nemen van de door hun gereserveerde parkeerplaats, maar dat ik mijn auto niet kon verzetten. Eens terug thuis den anderen gemaild of hij mijn sleutels had.

Eerste antwoord: neen! en dus sloeg de volle paniek bij mij toe: waar zijn die dan in godsnaam gebleven? Terug mijn stappen nagegaan van de laatste anderhalve dag (laatste keer met zekerheid gebruikt toen ik de kinderen zaterdagmiddag van de turnles haalde met de auto) en als ik ze al van toen kwijt was, wou dat zeggen dat ik de voordeur gedurende twee nachten niet op slot zou gedaan hebben. Nochtans was ik ervan overtuigd dat ik zondagochtend, toen ik koeken ging halen, de deur opengedaan had (mét sleutel) en dat ik gisterenavond speciaal terug naar beneden gekomen was om de deur op slot te doen. Begon ik nu echt door te slaan?

Opnieuw mail naar de wederhelft: hebt ge die echt niet? Hoe hebt ge dan de deur opengedaan deze ochtend of stond ze open?

Antwoord: ‘Vanmorgen heb ik de deur denk ik met mijn sleutels opengedaan’. Iets wat dus pertinent niet waar was gezien hij geen sleutel heeft van de voordeur. Ik heb hem dus maar eens op de feiten gewezen en toen heeft hij pas echt gekeken welke sleutels hij bij zich heeft. Juist. De mijne.

Enfin, eind goed al goed. Ik zat al met scenario’s in mijn hoofd van bellen naar allerlei instanties voor extra sleutels te maken en dan er met mijn fietske overal achter moeten rijden. Van werken zou er dan niet veel in huis komen, vandaag.

’t Is dus in orde, maar hij zal toch met een schoon excuus mogen afkomen hoor vanavond.