Deze ochtend zat ik op de trein met een collega en ik vertelde haar van Anna haar ‘spuugaanval’ gisteren. Zij komt net terug van Engeland en blijkt dat daar een serieus virus aan het rondgaan is: zwaar braken maar na 48u is het gedaan. De mensen worden daar aangeraden NIET naar de dokter te gaan, maar het uit te zieken en vooral: thuis te blijven, kwestie van de patiënten in de wachtkamer of mensen op straat niet ook nog eens te besmetten.
Enfin, lange inleiding om tot eigenlijk iets heel anders te komen.
Toen ik nog op kot zat, zat ik in een gebouw met zo een achterhuis aan en daar woonden de eigenaars. Met twee kleine kinderen: een baby en een kind van 2j. Toen ik eens tijdens de Gentse Feesten op mijn kot stopte om het één of ander op te halen/af te zetten (het was 1u ’s nachts) kwam ik de eigenaars in de gang tegen: ze kwamen net thuis van de Feesten en hadden hun kinderen alleen achtergelaten. Ah ja, want ze sliepen toch en ze werden nooit wakker. Mijn haar ging rechtstaan. Ik had toen nog geen kinderen, maar de gedachte alleen al van wat er allemaal zou kunnen gebeurd zijn …
Daar moest ik deze ochtend aan denken en dat was waarover ik met mijn collega praatte. Dat, toen Michel niet op tijd thuis was, er ouders zouden geweest zijn die hun kind in bed zouden gestoken hebben (want het slaapt toch) en er dan op gegokt zouden hebben dat de partner wel direct zou thuiskomen en alles in orde zou zijn. Of zelfs niet aan die gok zouden gedacht hebben maar gewoon zich geen zorgen zouden maken, want ze zijn toch niet lang weg en … het kind slaapt toch altijd.
Moest ik dat gedaan hebben én was Anna effectief in slaap gevallen, dan hadden er twee dingen kunnen gebeuren: ofwel was ze wakker geworden, had overgegeven en was dan een goed half uur in haar overgeefsel blijven zitten. Ofwel was ze niet wakker geworden, had overgegeven in haar slaap en was er misschien in gestikt.
De gedachte alleen al … mijn haar komt er recht van.
Herken die gevoelens helemaal. Ken ook iemand met 2 kleine kindjes die net hetzelfde redeneert: ze slapen dus is er toch geen probleem als ze eens een paar uur alleen zijn. En dan heb ik het hier over een peuter en een kleuter: zoiets doe je toch gewoon niet. Je zal als kind maar wakker worden en tot de vaststelling komen dat je ouders er niet zijn. Gaat er bij mij ook absoluut niet in.
Ik kan mij dat dus ook niet voorstellen, dat ik mijn kinderen alleen zou laten.
Kinderen mogen dan wel slapen en in normale omstandigheden doorslapen, er zijn ook altijd de uitzonderlijke omstandigheden die niemand ziet aankomen of voorspellen.
Je blijft minstens binnen babyfoonreikwijdte, vind ik. Punt.
Ik ben ooit ergens gaan babysitten bij een gezin met zes kindjes (met vijf verschillende familienamen, waar ik niks mee wil zeggen, maar toch…). De moeder des huizes had daar de gewoonte van de deurklinken van de kinderkamers af te doen wanneer de kindjes in bed zaten. ‘k Werd daar letterlijk misselijk van. Toen ik even vermeldde “En wat moest het branden?”, bekeek ze me al was ik de grootste kweetnietwat van 16 jaar t.o.v. zij de o zo verstandige en verantwoordelijke moeder.
‘k Ben er niet meer mogen terugkeren…
Geen vijf minuten zou ik dat durven. Altijd binnen babysitbereik. Maar dus wel bij de buren, dat wel. Ik heb ook es gehoord van iemand die een uurtje gaat lopen terwijl hare kleinen een middagdutje doet. Brrr.
Ik heb op hetzelfde kot gezeten, een paar jaar later, ik kan er me iets bij voorstellen!
Ik kan daar zelfs niet over nadenken, ongelofelijk.
Maar toen ik dat las, van dat overgeven, dacht ik meteen – was als dat gebeurt terwijl ze slapen, en ze stikken, en je hoort dat niet terwijl je thuis bent (babyfoon staat niet hard genoeg, of stofzuiger staat op etc)? Brrr.