Deze ochtend kreeg ik lichte buikpijn. Echt in mijn buik, niet mijn maag. Zo van die stekende pijn, alsof er een mes in wordt gestoken. Of beter ‘messen’ want het is op een drietal plaatsen.
De pijn was er, maar draaglijk dus ging ik werken. Uiteraard. Ge blijft toch niet thuis met buikpijn. Allemaal zever.
Deze middag dan gaan eten. De buikpijn was al een beetje verergerd, maar ik had honger, dus dan ga ik eten. Het eten op zich verergerde de buikpijn niet echt, alhoewel het ook wel niet zal geholpen hebben, want tegen dat het half drie was lag ik dubbel van de pijn. Dus dan maar de dossiers afgesloten, mijn laatste dingen verdeeld, computer afgesloten en naar huis getrokken.
Op de trein viel het al bij al nog mee: ik zat neer en keek naar House. Een goed afleidingsmanoeuvre blijkbaar. Maar toen ik moest afstappen sloeg de pijn weer in alle hevigheid toe.
De kinderen afgehaald en naar huis gereden, de tafel helpen dekken en het dan aan Zelie overgelaten om toe te zien of haar broers en zus goed aten: ik kon niet meer. Boven in de zetel gaan liggen en dat helpt gelukkig wel wat.
Ondertussen heb ik weer honger. Vreselijk veel zelfs. Maar ik ben bang dat het nog meer pijn gaat doen. Twijfels, maar ik denk dat ik mij maar even ga vasten en zien wat het morgen geeft.
Buikgriep doet de ronde, naar ’t schijnt. Ik hoop echter voor jou dat ’t even blitzachtig komt en gaat als bij Anna gisteren. Hoe is ’t trouwens met haar?
Aan Anna is niets meer te merken: geen enkel probleem vandaag.