(titel gestolen van hier)
Ik mag dan al in de commentaren schrijven dat ik mijzelf dat afgeleerd heb, zo ’s nachts liggen piekeren. Meestal is dat ook zo. Maar heel af en toe slaat het toch weer toe, dat gevoel van allesoverheersende paniek. Kloppend hart, het zweet dat mij uitbreekt, woelen in mijn bed.
Het is nu toch al vier jaar geleden, maar gisteren had ik het weer zitten. Ik wist het voor ik in bed kroop dat het weinig nut zou hebben, en dus rekte ik het maar om naar bed te gaan: nog een programma hier, nog iets dat opgenomen was bekijken, nog een beetje op de computer prutsen, … Tegen dat het half twee was was ik zo moe dat het nu wel *moest* lukken.
Twee uur later ben ik weer uit bed gekropen en had ik het opgegeven om te proberen verder te slapen. De computer dan maar bij mij in bed genomen en naar House gekeken, de eerste drie afleveringen van seizoen vier.
Om half zes kordaat dan maar de computer weggelegd om toch nog een poging te wagen en het is relatief gelukt: eerst geslapen tot 7u15 en mij dan nog eens gedraaid en geslapen tot 9u.
Kon erger. Hopelijk ben ik tegen vanavond een beetje meer gekalmeerd en kan ik in slaap vallen. Anderzijds: zo geraak ik rapper door seizoen vier van House natuurlijk.