Rot

Deze ochtend de langverwachte afspraak met de tandarts. Langverwacht voor zowel Louis als mij. Van Louis hadden we het verdict vorige keer al gehoord, bij mij moest het nog vallen. Mijn tand(en) rechtsboven deden al een (kort) tijdje pijn als ik beet, dus ik was niet op mijn gemak.

Louis mocht als eerste in de stoel. Mondje open om spuitjes te krijgen met verdoving. Maar daar waar Louis stoïcijns was bij al zijn vorige behandelingen, was het deze morgen groot drama. Nu begrijp ik hem wel: die verdovingsspuiten zijn echte kl*tedingen en ongemeen venijnig. Hij kon zijn hoofd niet stilhouden omdat hij zich instinctief probeerde weg te trekken en dus in plaats van drie spuitjes voor drie tanden, heeft Louis er uiteindelijk maar twee gekregen.

Terwijl de verdoving inwerkte en Louis ondertussen een beetje kon kalmeren mocht ik in de stoel. Het verdict was niet zo erg als ik vreesde. Blijkbaar was er iets bizars gebeurd met de vulling van mijn ontzenuwde tand. De tandarts heeft de oude vulling er dan maar uit gehaald en een nieuwe gestoken. Een kwartiertje en ik was er vanaf.

Tegen dat ik van de stoel mocht was Louis aan de beurt. Hij voelde de verdoving werken en was dus alweer volledig ontspannen. Maar zijn ene tand was erger dan gedacht: er was niet alleen een gat in zijn tand, hij was gewoon volledig verrot. Groot probleem dus want telkens de tandarts een stuk tand vasthad, brak het af. Er is dus veel geklop, geduw, gesleur en getrek aan te pas gekomen en tijdens de behandeling bleek de verdoving niet genoeg geweest te zijn zodat hij nog een extra spuitje moest krijgen. Enfin, dat extra spuitje deed tenminste geen pijn. Maar na vele kleine stukjes kon de tandarts er eindelijk het laatste stuk uithalen, dat met het grootste deel van de wortel, en toen bleek daar nog een knoert van een absces op te zitten. Dat Louis de laatste weken niet heeft zitten janken van de pijn, het mag een wonder genoemd worden.

De tweede tand ging gelukkig zonder veel problemen: even draaien en trekken en hij was eruit. Maar met dat die spuitjes zoveel pijn hadden gedaan en die eerste tand zoveel problemen had gegeven én de verdoving blijkbaar toch niet volledig gedaan had wat ze had moeten doen heeft de tandarts dan maar besloten om niet aan die derde tand te komen. Tenminste voorlopig toch niet. Het plan is om af te wachten en hopen dat dat laatste stukje vanzelf gaat uitvallen.

Onze Louis heeft het niet getroffen met zijn tanden. Hopelijk zullen zijn definitieve tanden toch van een iets betere kwaliteit zijn of we gaan nog veel pijnlijke tandartsbezoeken tegemoet.