voor de rest gaat het goed.
Het leek beter te gaan, maar gisteren is Zelie in tranen thuisgekomen van haar repetitie. Hetzelfde liedje als voordien: ze mag niet meedoen met de andere kinderen. Of ze gaan in een groepje staan en als ze haar zien afkomen gaan ze verder staan. Of ze spelen een spelletje dat zij niet kent en dus mag ze niet meedoen omdat ze het niet kent. Of ze laten haar meedoen, maar niet echt om te spelen. Ze mag bijvoorbeeld meedoen met touwtjespringen zolang ze blijft draaien. Als het haar beurt is zeggen ‘ze’ dat het niet zo is en ook niet de volgende keer of die daarna … Bij tikkertje mag ze de tikker zijn, maar de andere kinderen hebben dan zoveel mogelijkheden om zichzelf veilig te stellen dat ze niemand kan/mag tikken. Enfin, you get the picture. Het gebeurd meer wel dan niet dat ze met niemand kan of mag spelen en dat ze dus moederziel alleen is tijdens de speeltijden.
Vandaag vroeg mij een ander kindje hoe het nog met Zelie ging en ik ben beginnen wenen. ’t Is allemaal veel en veel te bekend en gekend. Oude wonden en openrijten en zo. Behalve dat, was ik eigenlijk blij om met dat kind gesproken te hebben want zij bevestigde dat het waar was wat Zelie zei, dat ze het al zien gebeuren had.
We zullen dus nog maar eens spreken met de ouders én de kinderen én de school. Er moet op één of andere manier een einde aan komen. Het moet gewoon. Ik weiger mijn kinderen te laten doormaken wat ik heb doorgemaakt. Als het niet anders kan, dan vinden we een andere school en andere clubs en andere …
Desperate times call for desparate maesures.
Ik weet perfect hoe het voelt (tegen mij zeiden ze op de speelplaats vlakaf: gij moogt niet meespelen, en dan sta je daar, langs de kant). Het is verbazend hoe mensen/kinderen met een persoonlijkheid, verstandig en sociaalvoelend, toch uitgesloten worden.
Echt helpen kan ik helaas niet goed, en goede raad geven evenmin (ik slaag er nog niet in om mijn eigen dochter te helpen met dat probleem), maar als je zin hebt in een babbel, of zelfs alleen maar een luisterend oor nodig hebt, je weet mij wonen hé. Geef je dochter alvast een dikke knuffel, en wens haar veel succes met het optreden morgen (Marijke had vanavond een soortement try-out / première en ik ben ook benieuwd)
Kinderen kunnen wreed zijn, zegt men altijd. Ik heb zoiets gelukkig niet meegemaakt (ik herinner er mij toch niets van), maar ik voel wél sterk mee. En ik hoop hard dat het goed komt.
Het zijn jaloerse streken!!Wie zou zo geen mama willen ,zelie ziet er ook een lief sociaal meisje uit,tegenwoordig moet je oppassen als je te lief bent.Zit eens op een tram en begin eens een praatje,je bent dan een vreemde vogel …..als je sociaal bent .
Praten met de school komt eerst. Als zij geen serieus plan hebben tegen pesten, dan komt er van de rest niets in huis. Heb ik gemerkt op de nieuwe school van mijn zoon. Daar wordt op een manier opgetreden tegen pesten waar mijn hartje warm van wordt, en pas als dat zo is, kan er echt iets helpen.
Ik had het ook zitten, als ik het me zo vaag kan herinneren…
Alleen had ik de muziekschool waar ik me wél supergoed voelde! Is het bij haar in de muziekschool enzo ook zo???
Verdomme toch, dat is inderdaad rot. Als we iets kunnen doen, roep he. Kinders zijn soms zo rare wezens. Ik wens jullie heel veel sterkte. Op SP gebeurt er heel veel tegen pesten, en het lijkt zijn vruchten af te werpen…
Ik krijg dit stukje bijna niet gelezen, zó erg vind ik zoiets, ik zou als mama tilt slaan vrees ik, eveneens vooral door het déjà -vu gevoel… Dat het allemaal vlug mag opklaren voor Zelie en de mama/papa!
heb dit stukje nu toch al een dag of drie gelezen en het blijft nazinderen… de onmacht die er uit spreekt, het verdriet, de woede… ik duim dat het allemaal snel mag passeren. ook hier een welgemeende: ik wilde dat ik iets kon doen.
Ocharme Sandra, dat is echt om slecht van te worden hé als moeder.
Net als de anderen hoop ik heel erg dat je samen met de school een oplossing kan vinden.
Toch 1 lichtpuntje: wel knap dat Zelie dit allemaal tegen jullie durft zeggen, want soms schamen kinderen zich daarvoor, ten onrechte natuurlijk.
Goh, ik word hier ook even stil van. Vreselijk moet het zijn, zowel voor Zelie als voor jullie. Je kind zien lijden, of het nu fysiek of emotioneel is, doet pijn.
Ik hoop heel hard mee dat er snel een oplossing gevonden wordt.
het haar op mijn armen komt recht als ik dit lees. Hoop dat het snel betert, ik duim alvast (en hoop dat ons meisje dit niet zal hoeven mee te maken maar ik ben er soms al bang voor want ben er zelf ook niet helemaal gespaard van gebleven). Vind het wel ook super dat ze het aan jou durft/kan vertellen. Hoop dat ik dat ook minstens voor elkaar krijg. Sterkte!
Heel erg. En wat het vooral is: ik vind het zo raar dat het Zelie overkomt. Ze is zo assertief, zo mondig. Hopelijk stopt het snel.