Six degrees

Een tweetal jaar geleden leerde ik een mama kennen op school. A.’s jongste zoontje kwam bij Louis in de klas. Toen de derde kleuterklas. Het klikte en af en toe gingen we koffie drinken.

Nu twee jaar later doen we dat dus nog altijd, zo af en toe koffie gaan drinken ’s ochtends. En zo zaten we deze ochtend dus ook samen aan de koffietafel, te kletsen, over vanalles en nog wat. En het gesprek kwam op Nederlands, de taal daar bij de Noorderburen, en hoe Vlamingen die daar wonen, zelfs maar voor een korte tijd, het accent overnemen (veelal toch), maar hoe Nederlanders, zelfs na jarenlang verblijf in Vlaanderen, nog steeds Nederlands praten én hun kinderen ook.

Mijn broer woont in Nederland en raar maar waar, hij en zijn vrouw spreken nog steeds Vlaams, met een Vlaams accent, maar hun twee kinderen die daar geboren en getogen zijn spreken dus onvervalst Nederlands, met hier en daar een Vlaams woord tussen … in het Nederlands uitgesproken uiteraard. Eigenlijk wreed grappig om horen.

Dit allemaal om te zeggen dat A. dus vroeg hij het kwam dat mijn broer besloten had om in Nederland te gaan wonen en dus vertelde ik dat hij in zijn laatste jaar specialisatie geneeskunde als anestesist daar zijn laatste jaar (?) kon doen en hij daar dan gebleven was.

En plots zag ik A. denken en ze vroeg mij van welk jaar hij was en toen vielen voor haar de stukjes puzzel op zijn plaats: A. en mijn broer hebben samen geneeskunde gestudeerd en zij kent hem en mijn schoonzus dus en ze hebben elkaar nog vorig jaar gezien op een reünie.

De wereld is dus zeer klein. ’t Is nog eens bewezen.