De laatste twee weken ga ik nu vier dagen op vijf met de kinderen naar school op de fiets: Anna bij mij op de fiets en de andere drie fietsen zelf. De evaluatie volgt wel nog eens, maar ik wou het even hebben over Jan.
Jan is dus nu 4 jaar en 8 maanden. Een leeftijd waarop de meeste kindjes blijkbaar pas leren rijden met twee wieletjes en Jan rijdt dus alleen naar school. ‘Alleen’ als op zijn eigen fiets, niet als ‘alleen zonder begeleiding’. En ik ben nu dus al veel ouders tegengekomen die ons op weg zien gaan van en naar school en Jan de hemel inprijzen van hoe goed hij dat doet en hoe veilig hij rijdt en hoe goed hij luistert naar mij. En ik kan met trots zeggen dat hij dat dus fantastisch doet.
Er is evenwel een obstakel op ons parcours. Eigenlijk zijn het er twee: de Pollepelstraat en de Willem Tellstraat. Twee straten met een serieuse helling. Zo lang wij enkel de vrijdag naar school fietsten, fietste Jan de straten naar boven. Met een beetje last, maar hij geraakte boven. Eens we (bijna) dagelijks naar school fietsen geraakte Jan niet meer boven. De Pollepelstraat ging nog net, maar de Willem Tellstraat was er teveel aan. En dus sprongen we halfweg de straat van de fiets en stapten we verder naar boven. Wel moedigde ik hem aan om elke dag toch ietsje verder te proberen fietsen: zo zou hij op de duur toch (weer) boven geraken.
Deze morgen begon hij aan de Willem Tellstraat en zoals gewoonlijk moedigde ik hem aan: vrijdag waren we tot punt x gekomen, dus daar zou hij moeten proberen voorbij geraken. En toen hij aan punt x kwam fietste Jan door … en door … en door tot hij boven stond. Hij trok grote ogen van zijn eigen prestatie en grote lof viel hem dus te beurt van mijnentwege.
Glunderend fietste hij door en vroeg plots ‘mama, ga jij dat aan de juffrouw vertellen?’. ‘Natuurlijk’, zei ik hem, ‘zo een prestatie zeg. Of mag ik niet?’ ‘Neen’ zei hij gedecideerd, en dan, vijf minuten later, met zo’n schaapachtige glimlach ‘Of toch’.
Hij is nog niet een beetje trots op zichzelf. En ik ook natuurlijk.
Jan is een echte superheld!
En jij ook… Zo met vier kinderen met de fiets naar school: petje af!
Knappe prestatie!
Je blogje stroomt alleszins over van fierheid, en terecht 🙂
Zal wel zeg 🙂 Knap van ‘m!
Ik ben vol bewondering voor Jan. Ik moet bekennen dat ik in die bewuste straten ook al eens durfde afstappen en te voet verder gaan. Respect voor Jan! 🙂
Had ik trouwens al eens gezegd dat ik deze blog heel graag lees? Een blog van een fiere mama die mij steeds weer weet te ontroeren met haar verhalen over haar kroost.
Wow, dat zijn zware bergen voor kleine wieltjes. Respect!
De onze (en die is bijna 11) wou pas echt de berg op toen ze op een “volwassen” fiets mocht “want het was niet eerlijk dat zij met haar kleinere wielen harder moest duwen” 😉 Zoonlief daarentegen rijdt probleemloos de Plateaustraat omhoog, op een 20″ GT bike als het moet.