Ik heb de executive decision genomen om deze week niet te fietsen naar school. Na het debâcle met Anna de vorige keer dat het vroor vind ik het niet echt waard om ons leven nog eens te riskeren.
De auto doet dus dienst deze week en als ik kijk wat voor vuiligheid (=ijs) er zoal op de voetpaden ligt en op de plaatsen waar de fietsers fietsen, zijnde dus de zijkant van de baan, ben ik zeer content met mijn beslissing.
Want uiteindelijk liggen de straten in Gent er verder zeer goed bij. Veel heeft het hier niet gesneeuwd, dus is er niet veel last van smeltende-en-opnieuw-aanvriezende sneeuw en als er al problemen geweest konden zijn dan werden die tijdig vermeden met zout (vermoed ik). Geen slippartijen dus meegemaakt en ook geen enkel gezien. Niet dat ik nu op normaal tempo rijd, ik blijf aan een slakkengangetje rijden onder het motto ‘better safe then sorry’, maar problemen heb ik nog niet tegengekomen.
En het moet gezegd: met deze temperaturen en de snijdend koude wind is het toch veel aangenamer in de auto dan op de fiets. Vooral voor Anna is het ook beter. Dat kind zit vooraan op de fiets, stil, en haar beentjes vangen dus als eerste alle weerelementen op, vooral ook omdat die beentjes, in tegenstelling tot de rest van haar lichaam, geen extra bescherming heeft. Bij de vorige koude vlaag klaagde ze dus wel eens van te koude benen en voeten.
Maar beloofd: als het stopt met vriezen kan je ons weer het centrum zien doorkruisen in een mooie, fietsende rij.
Heel verstandige beslissing. Maandag heb ik nog naar het werk gefietst (10 km), maar dinsdag nam ik toch de auto. Omdat ik vreesde dat de fietspaden er weer erbarmelijk gingen bij liggen. Maar ik moet zeggen dat het me de laatste maanden opvalt dat ze in mijn stad hun best doen om de fietspaden beter te verzorgen. In de herfst bijvoorbeeld werden de bladeren er regelmatig geruimd en ook gisteren lag het fietspad tot mijn verbazing helemaal vrij. Met dank aan minister Hilde Crevits?