Het was nog niet zo lang geleden dat ik nog eens met de kinderen uit eten was gegaan. Soms gaan we eens naar de Lunch Garden, tijdens de Kerstvakantie zijn we bij de zoektocht naar Zelie haar vriendinnetje iets gaan eten. Over het algemeen hoef ik mij niet te schamen over de kinderen. Tegenwoordig leren ze goed stilzitten, ze gedragen zich meestal min of meer (voor kinderen dus) en alleen het volume van hun stem moet soms getemperd worden.
Vandaag moesten we de stad in om turnschoenen voor Zelie te halen en Louis had absoluut geen zin om buiten te komen. Jan vertoonde ook weinig enthousiasme. Nu, wie kan hen dat verwijten met dit weer. Maar om hen toch een beetje enthousiast te krijgen beloofde ik dat we, na het winkelen, zouden stoppen om pannenkoeken te eten. Een goed lokmiddel bleek: ze werden op slag enthousiast.
Tegen 16u installeerden we ons in de Gwenola, ons favoriete pannenkoekenhuis, en plaatsen onze bestelling. Alles gezellig en leuk, tot de pannenkoeken aankwamen. Het probleem: Anna. Weet u nog, die zeer leuke fase waar zij in zit? Plots wou ze niet meer haar pannenkoek, maar de mijne. Toen wou ze toch weer haar eigen pannenkoek. Toen wou ze de suiker uitgesmeerd. En eens ik dat gedaan had, wou ze dat niet meer want ‘ik wil dat doen’, enz.
Ik moet er u geen tekening bij maken zeker? Twee keer is ze beginnen krijsen dat het geen naam had. Gans de tea-room op stelten. Alle mensen staarden ons aan alsof ik Anna aan het mishandelen was en ik wist niet waar kruipen van schaamte. Twee keer ben ik met Anna onder mijnen arm richting toilet getrokken om haar daar te laten uitrazen en haar dan zeer streng toe te spreken. De tweede keer duidelijk gezegd dat als ze nu haar manieren niet hield, we gewoon zouden vertrekken, zonder pannenkoek.
Daarna zat ik onrustig te wachten op de volgende uitbarsting, maar die is er Godzijdank niet meer gekomen. Blijkbaar was ik duidelijk én overtuigend geweest. Ze is een engeltje geweest, heeft braaf haar pannenkoek gegeten, gezellig gebabbeld, mooi haar milkshake uitgedronken. Het was, na het intitiële debâcle, een zeer leuk en aangenaam uitstapje met Anna op haar best (en de anderen waren ook engeltjes).
Misschien dat ik nu toch wel ga wachten tot ze uit die fase gegroeid is om nog eens met de vier iets te gaan eten.
Lena zit ook nog steeds in de kritische fase maar om de één of andere redenen spaart ze de (extreme) crisissen tot we weer thuis zijn. We kunnen er nog mee buiten komen en iedereen zegt dan dat ze zó lief is.
Maar we willen het lot niet tarten en proberen toch zo weinig mogelijk uit eten te gaan 🙂