Als ik naar vergaderingen van de oudervereniging of de klasafgevaardigden ga, ben ik over het algemeen niet zo rap thuis. Want na de vergadering moet er nog ‘navergaderd’ worden en dat loopt dan wel eens uit. Allez, zelfs meer dan eens.
Een aantal van mijn mede-klasafgevaardigden (ondertussen wel ‘vriendinnen’ te noemen) zijn hier al af en toe over de vloer geweest, maar raar genoeg niet meer sinds de werken aan de keuken begonnen zijn. Ze hebben er uiteraard al (veel) over gehoord, maar ze wouden het wel eens in persoon zien. Ondanks alle goede voornemens kwam het er toch niet van om af te spreken. Dus spraken we een tweetal maand geleden al af dat we, na de volgende vergadering, zouden navergaderen hier thuis zodat ze de keuken eens konden bekijken.
Gisteren was het dan zover. Eerst vergaderd tot ongeveer 22u15 en daarna zijn we naar hier gekomen. Even een rondleiding van de keuken, de nodige complimenten in ontvangst genomen en dan overgegaan tot wat we normaal doen op zo’n navergadering: een glas wijn drinken, hapjes eten en het allerbelangrijkste: veel babbelen.
En zo heeft Michel ook eens zo’n navergadering van dichtbij kunnen meemaken en ontdekt waarom ik nooit vroeg thuis ben na zo’n vergadering, want pas om half twee hebben we uiteindelijk de navergadering afgesloten. Niet zozeer omdat we dat echt wilden, wel omdat we vandaag allemaal vroeg uit de veren moesten en we nog een beetje mens wilden zijn.
De dag daarop is het dan niet makkelijk opstaan, maar ik zou die babbels toch niet willen afschaffen.