Vanavond merkte Zelie op dat, als zij een boek las, zij in haar hoofd de stemmen van de personages hoorde, maar dat ze die nooit luidop kon doen.
Een toeval dat ze dat zei, want deze middag moest ik dus ook terugdenken aan toen ik een kind was en naar muziek luisterde. Ik kon de teksten foutloos en in de juiste toonaard meezingen in mijn hoofd, maar toen ik dat luidop probeerde ging het volledig de mist in. En ik begreep daar niets van.
In tegenstelling tot mij, begrijpt Zelie er dus wel iets van. Zij weet dat er een verschil is tussen haar eigen stem en de stemmen die ze in haar hoofd verzint voor de personnages. Ik was al een paar jaartjes ouder voor mijnen frank viel (ik spreek over meer dan 25 jaar geleden, dus ik mag gerust ‘frank’ zeggen, nèh).
Zelie heeft haar intellegentie duidelijk niet van mij mee 🙂
Kinderen zijn nu eenmaal rapper dan wij waren, al die informatie waar zij dagelijks mee geconfronteerd worden. Wij waren snotapen
oh, ik had dat ook 🙂 Ik schreef toen dikwijls opstellen en in mijn hoofd klonken die prachtig. Maar toen ik ze moest voorlezen in de klas vond ik dat echt vreselijk, het kwam er nooit goed uit.