Onverwachte uitstap

Half negen ‘avonds. De telefoon gaat. Ik neem op en een onbekende stem zegt ‘Wilt u mij terugbellen, ik heb niet veel geld om te bellen’, zomaar uit het niets. Geen voorstelling, geen namen, niets. Dus vraag ik hem wie hij is en hij zegt alleen dat het heel belangrijk is en of ik hem wil terugbellen. Ik trek mijn wenkbrauwen op en ga akkoord. Michel noteert het nummer dat ik luidop nazeg.

Hij legt neer, ik telefoneer terug maar er is iets mis gegaan bij het dicteren van het nummer: ik kom bij iemand anders uit. Dus wacht ik. Misschien was het toch een vergissing? Maar even later belt hij terug: waarom ik niet bel? Fout in het nummer, zeg ik en hij dicteert opnieuw.

Ik bel terug en hij neemt op: ben ik de vrouw van Michel Vuijlsteke? Ja, maar wie bent u? Hij zegt zijn naam, ik herhaal en kijk ondertussen vragend naar Michel. Het zegt hem ook niets. Waarvoor belt u?  Blijkt dat zijn vader Michel’s portefeuille gevonden heeft en of we ze willen komen halen? Verbazing alom en Michel gaat controleren of hij effectief zijn portefeuille kwijt is. Hij komt terug en bevestigt. Dus zeg ik tegen de jongen aan de andere kant dat ik ze kom halen.

Ik rij naar Heusden. Een man opent de deur. Hij spreekt geen Nederlands en de jongen die getelfoneerd had vertaalt: vader was op weg naar het ziekenhuis en vond de portefeuille op de grond in de buurt van Bij Sint-Jacobs. Hij heeft ze meegenomen naar huis en een kaartje eruit genomen om te achterhalen wie de eigenaar was en dan heeft hij zijn zoon laten bellen.

Er bestaan nog (veel) goede mensen, mevrouw/meneer.