Zo’n weblog hebben, dat kan nog goed zijn voor iets want vorig weekend ben ik, dankzij mijn oproep, aan ons vierde bed geraakt. Er ontbraken nog een paar vijzen, maar met IKEA nu zo goed als vlak naast de deur is dat totaal geen probleem meer.
Deze namiddag met Jan en Anna dus naar IKEA om de ontbrekende stukken. We gingen uiteraard niet alleen om een paar vijzen: ze had nog een matras nodig ook en een dekbed, want dat klein dekbedje zou niet veel nut hebben in haar nieuwe, grote bed.
Jan bleef met veel plezier achter in de opvang. Anna mocht niet: ze moest drie jaar zijn en ik ben een slechte leugenaar en dus ging ze met ons mee. Eerst al huilend, want ze wou ook blijven spelen en bij Jan blijven, maar we konden haar rap afleiden en ik denk dat ze zich wel wreed goed geamuseerd heeft met ons.
We wisten wat we zochten, dus het ging allemaal wel vlot: informeren bij de matrassen welk een goede zou zijn, doorlopen om dan te stoppen en een dekbed te kiezen, daarna nog een overtrek (niet dat we er te kort hebben, maar het is toch een speciale gelegenheid) en dan doorgewandeld om de matras uit het magazijn te halen. Een uur en tien minuten na aankomst waren we al voorbij de kassa.
Na de kassa een bezoek aan de klantendienst voor de ontbrekende vijzen. Een paar vond ik bij de gratis-onderdelen-stand, anderen moest ik vragen aan de klantendienst zelf. 10cent/stuk en de twee dingen die ik nodig had maar die niet binnen waren gaan ze gewoon naar huis opsturen: het gaat hen meer kosten om dat op te sturen dan dat ik ervoor betaald heb. Goede service dus.
Die twee ontbrekende dingen zijn gelukkig niet noodzakelijk voor het bed en dus kon ik het bed zelf vanavond ineen steken. Anna stond letterlijk te springen van anticipatie en had ik haar niet tegengehouden, ze was gewoon op het frame beginnen springen … toen het nog niet volledig in elkaar stak.
Doodgelukkig kroop ze vanavond dan in ‘haar’ grote bed … om eens ze erin zat te beginnen wenen en te zeggen dat ze in haar kleine bed wou slapen 🙂 Maar na een kort gesprekje heb ik er haar toch van kunnen overtuigen om in het groot bed te slapen en eens in bed heb ik haar niet meer gehoord.
Een kleine, maar toch weer duidelijke stap dat ons klein meisje ook flink groot aan het worden is.