’t Is wreed hoe dat zenuwen u zo kunnen overvallen en eens de moment voorbij, dat er alleen nog uitputting overblijft. De last die van uw schouders valt.
Al bij al viel het nog mee. Gisterenavond, toen ik naar huis ging, stond ik op springen, maar tegen dat ik de kinderen ging afhalen waren ze al weer gaan liggen. Dus de vrees dat ik vorige nacht geen oog ging kunnen dichtdoen is niet uitgekomen: ik heb geslapen gelijk een roos. En deze ochtend zijn ze maar komen opzetten eens ik de kinderen op school afgezet had.
In tegenstelling tot vorige keer zijn ze volledig gaan liggen eens ik aan het werk moest: ik was kalm, had mijn gedachten bij elkaar, kon logisch nadenken, was georganiseerd, … Nu maar hopen dat ik duidelijk genoeg was om terug te mogen komen.
Spannend.
spannend inderdaad, ik kijk uit naar het vervolg. en ik duim, natuurlijk!