De perikelen maandag hadden nog een staartje gekregen.
Wegens allerlei omstandigheden stond mijn GSM niet aan die dag. Ik had hem wel bij mij, maar hij stond gewoon niet aan. En het was ook niet nodig dat ik hem aanzette want ik kon toch niets doen moest ik opgebeld worden, wegens vastzitten op de luchthaven.
Net voor we eindelijk de wachtkamer van de dokter binnen mochten ontdekte ik het en zette hem dus aan onder het motto ‘ge weet maar nooit’. Ik die nooit telefoons krijg had nu drie gemiste oproepen. Twee daarvan waren van de school en één van een mama die toen ook mee was op uitstap.
Wat bleek (want gelukkig hadden ze boodschappen nagelaten): Zelie had koorts en ja, wat nu? Gezien de school dus geen antwoord had gekregen en papa blijkbaar ook niet bereikbaar was, konden ze niet veel meer doen dan haar naar huis te laten gaan om 16u. Van de schoolpoort had de-mama-die-ook-meewas haar meegenomen en afgezet aan de muziekschool, want uiteindelijk zat daar niet veel anders op.
Toen ik eindelijk de boodschappen hoorde ging ik door de grond. Zo erg vond ik dat. Gelukkig ging het bij de dokter zelf zeer vlot en ik hoopte dat met een beetje geluk, ik Zelie nog ging kunnen opvangen na de muziekschool.
Pech gehad en haar uiteindelijk net gemist. De sukkel, want tegen dan voelde ze zich dus redelijk ongelooflijk miserabel. Gelukkig zag een gezin Nederlandse toeristen hoe miserabel ze was en ze hebben haar tassen overgenomen om dan met haar naar huis te wandelen. Gelukkig was den anderen ondertussen al thuis zodat ze niet voor een gesloten deur stond.
Dinsdagochtend had ze nog steeds koorts en pijn en dus drong een doktersbezoek zich op. Diagnose: keelontsteking. Ze kreeg antibiotica voorgeschreven en ze heeft daar zo goed op gereageerd, dat ze woensdag al weer naar school wou en kon: koorts weg en keel was draaglijk.
Vandaag verkondigde ze met veel bravure dat haar keel volledig genezen was, met in het achterhoofd de gedachte van ‘nu moet ik die (vieze)Â siroop niet meer nemen’. De teleurstelling op haar gezicht was de moeite toen ze hoorde dat ze desalnietemin toch haar siroop moest uitnemen.
Het belangrijkste is dat ze erdoor is en dat is maar goed ook, want we hebben een serieus feestweekend voor de boeg.