Deze voormiddag mijn hersenen gebroken over wat ik zou klaarmaken voor te eten en aangezien ik geen inspiratie had, heb ik er de Zilveren lepel bij genomen, een kookboek waar ik al regelmatig in gebladerd had, maar tot vandaag eigenlijk nog nooit gebruikt had.
Gelukkig moest ik niet het hele boek doorbladeren om een recept te vinden. Er was immers al een basis: op mijn vraag aan de kinderen ‘waar hebben jullie zin in?’ had Anna ‘rijst’ geantwoord. Een goed antwoord vond ik dat, want ik eet wel ongelooflijk graag rijst, maar maak het veel te weinig klaar.
Tussen de rijstrecepten kon ik nog beperkter gaan zoeken. Toen er onlangs bezoek was, hadden zij Arborio rijst mee, en zo werd de keuze opeens gereduceerd tot risotto. Nog nooit gemaakt, maar ik vind dat zo wreed lekker en het moet voor alles een eerste keer zijn, nietwaar. Toen den anderen dan zei dat we ’s avonds bezoek hadden, stond het vast. Ik kook namelijk graag nieuwe dingen als er mensen op bezoek komen. Spannend! Mijn keuze viel op een groene risotto (met spinazie, worteltjes, selder en ajuin) en erbij had ik dan een schartong voorzien.
De zin om te koken zat er duidelijk niet alleen bij mij in. Zelie zag het ook zitten en terwijl ik deze namiddag even een boodschap was gaan doen, had zij van de keuken haar domein gemaakt en had zij, samen met vriendin E. uit de straat, broodpudding gemaakt. Terwijl ik dan terug was en zelf beginnen koken was, hebben die twee nog een cake gemaakt ook.
De risotto was lekker en de combinatie met de scharren vond ik persoonlijk zeer geslaagd. Ondertussen de broodpudding geproefd en die is ook geslaagd. Een beetje zwart aan de buitenkant, maar dat is Zelie haar fout niet: de keukenwekker was wel tot op 0 gegaan, maar ik had hem toch niet horen rinkelen. Morgen de cake proeven, maar die ziet er ook al lekker uit.
En wat gaan we morgen eten?