22u ’s avonds. Een uur waarop alle kinderen in bed zitten … of toch zouden moeten zitten.
Want Zelie en Louis zijn nog wakker. Ze zitten beneden en hebben blijkbaar de tijd van hun leven: giechelen, gieren, kletsen, … Ze zijn uitnodigingen aan het knutselen voor Louis zijn verjaardagsfeestje (Ja kijk, het is al anderhalve maand geleden, maar beter laat dan nooit).
Michel is net gaan kijken en blijkbaar zijn ze doodmoe met als resultaat uitspraken als ‘ik ben mijn hyperactiviteit bijna kwijt … maar dat zal wel terugkomen’ (Louis). Ze hebben dus de slappe lach van vermoeidheid.
Michel vroeg of het geen tijd werd dat ze gingen slapen, maar ik genoot gewoon van hun plezier. Er waren al genoeg (kleine) kinderruzies geweest vandaag dat ik het zo zalig vind als ze zich zo samen amuseren.
Ze krijgen nog een half uurtje.