Eruit

Ik was eens in de archieven gaan kijken wanneer ik het laatst iets had geschreven over Anna en zindelijkheid. Het was op 1 mei. Sindsdien is er veel veranderd.

Want ik had die post nog niet goed en wel geschreven of Anna bleef droog ’s nachts. Geen accidentjes meer. Niets, nada, noppes. Meer dan een maand geen enkele keer moeten opstaan om haar bed en pyjama te verversen. Geen machines meer die dagelijks moesten draaien om toch maar genoeg verse lakens te hebben. Zalig gewoon.

Tot ergens anderhalve week geleden. Midden in de nacht wordt ik wakker gemaakt door den anderen: of ik Anna haar bed zou kunnen verversen? Een accidentje, geen erg, dus sleepte ik mij maar naar boven. Terwijl Michel Anna wastte en pyjama ververste, deed ik het bed.

Volgende nacht lekker doorgeslapen dus toen ik opstond kwam er toch een ‘oef!’ uit mijn gedachten.

Maar de nacht daarop had ik minder geluk, en de nacht daarop en daarop ook niet: natte pyjama, nat bed, onderbroken nacht. Niet zo leuk dus.

Na die laatste keer heb ik eens met Anna gepraat. Dat als ze ’s nachts naar het toilet moest gaan, dat ze uit haar bed mocht komen, dat ze groot genoeg is, dat ik de deur zou openlaten zodat ze makkelijk het toilet kon vinden, dat ze sowieso maar moest roepen als ze naar het toilet moest en met de deur open dat ik haar zeker zou horen, … Niets beschuldigend, gewoon informerend.

Nu weet ik uiteraard niet of zo’n praatje heeft geholpen of niet of of het gewoon toeval is, maar sindsdien zijn haar nachten weer droog.

Hout vasthouden.