Het was teveel voor Jan. Veel te veel. Onze ‘sterke’ man, de man die alles kan, is gestuikt. Kapot. Dat hebt ge dan als het een druk weekend is. En als ze dan ’s avonds nog niet op tijd in bed kunnen.
Vrijdagnamiddag hebben we een uur naar Zelie gekeken: het was toonmoment van ballet en het is altijd leuk om dan eens te zien wat ze zo het afgelopen jaar geleerd hebben. Maar het betekent voor de drie anderen ook een uur stilzitten, en dat is al veel lastiger. Tegen dat we erna thuis waren, gegeten hadden, … Laten we het erop houden dat het later was dan het normale uur. Gisteren er dan het feestje bij mijn zus. Bedtijd: bijna half elf.
Dat zou allemaal nog wel meevallen, ware het niet dat Jan een vroege opstaander is. Zelfs een zeer vroege. Gezien hij er tijdens de week om half zeven uit moet, staat zijn biologische klok daar vast op ingesteld, en dus, laat of niet de vorige avond, ten laatste tegen half zeven staat hij beneden, klaarwakker.
Twee te late avonden en te vroege ochtenden hebben hun tol geëist. Deze namiddag op bezoek bij mamie en grandpère geweest en tegen dat we naar huis gingen kon hij niet meer: huilen bij het minste, grote drama’s, koud, …
Thuis gekomen heeft hij dus rap gegeten om dan zo rap mogelijk naar bed te gaan: op een half uur tijd had hij gegeten, was hij gewassen, pyjama aan, tanden gepoetst en in bed. Bijna onmiddellijk lag hij te slapen.
Lang geleden dat ik zo een oververmoeid kind heb gehad.