Bijna twee weken zijn de twee oudsten nu weg geweest.
De eerste zaterdag van de vakantie zijn ze allebei vertrokken op scoutskamp. Louis mocht ik donderdagavond gaan halen, Zelie kwam vrijdagavond met de trein terug naar Gent en mocht ik dus aan het station afhalen.
Maar zaterdag vertrokken ze weeral. Deze keer op zeekamp met de mutualiteiten en Jan vertrok mee. Voor Zelie is het haar 5e keer, voor Louis de 3e keer en voor Jan dus zijn eerste keer. Ze keken er alle drie al weken naar uit en konden bijna niet wachten om te vertrekken.
Ik hield mijn hart een beetje vast voor Jan, een typisch geval van een grote mond met een heel klein hartje, dus toen ik maandag belde om te vragen hoe hij het stelde (en of hij dus eventueel naar huis wou) hield ik toch mijn hart vast. Maar ik maakte mij zorgen om niets: hij was nog even vrolijk en enthousiast als toen ik hem afzette zaterdag en dus kon ik hem met een gerust hart zijn kamp laten verder zetten.
Wegens omstandigheden ga ik ze morgen al halen. Geen volledige week dus. De timing is wel goed, daar niet van, want morgen doen ze nog een uitstap naar Plopsaland, dus die kunnen ze nog meemaken.
Anna was niet opgetogen toen we hen zaterdag hadden afgezet. ‘Niet opgetogen’ is zelfs een zwaar eufimisme: ze krijste het gebouw bijeen omdat ze ook wou blijven. Maar deze week is ze al serieus vertroeteld geweest, mocht ze bij mij in bed slapen en morgen, voor we broers en zus gaan afhalen, maken we er ook ‘onze’ dag van: eerst naar zee en daarna ook naar Plopsaland.
Ze is al lang vergeten dat ze er ook wou blijven.