Eergisterenavond zat ik er volledig door. Want elke dag ben je in dat ziekenhuis en elke dag hoop je op positief nieuws, maar vooral op het verlossende: ze is er definitief door, er is geen kans meer dat het omslaat. En elke dag dat ‘ze’ dan zeggen, het gaat goed maar … is een dag dat je hoop weer de grond wordt ingeboord. En eergisteren was dat een ‘maar’ teveel. Bleiten, paniek, ongerustheid. Het feit dat ik de laatste dagen wel genoeg geslapen heb, maar dat u zorgen maken energie zuipt en ik dus doodmoe ben, zal er ook niet goed aan gedaan hebben. Of het feit dat ik het amper kon opbrengen om lief te zijn tegen de andere kinderen en ik mij dus een rotslechte moeder voelde, dat kan ook tellen.
Gisteren zijn de drie andere kinderen mogen gaan spelen bij mijn nicht en ’s avonds zijn ze dan meegegaan met vrienden. Ze zijn waar ik weet dat ze zich rot amuseren en zo voel ik mij dus een heel pak opgeluchter omdat ik tenminste nu geen slechte moeder ben voor hen en mij zonder schuldgevoel bij Anna kan zetten (en ja, ik weet dat wat ik voel allemaal normaal is en zo en dat ik er nu moet zijn voor Anna en alles, maar feit blijft dat er tussen ‘weten’ en ‘voelen’ niet altijd eensgezindheid is en dat ik mij dus schuldig voel tegenover Zelie, Louis en Jan).
Gisteren een rustige dag met maar één kind in focus en vandaag ook en ik voel mij alweer een stuk positiever. Gisteren werd dan de beademingsmachine afgezet bij Anna en ademde ze voor het eerst sinds 6 dagen weer alleen en werd de bloeddrukondersteunende medicijnen volledig afgezet. Vanmiddag werd Anna geëxtubeerd en vanavond werden de medicijnen terug geschroefd tot een luttele 3, zie ik ons meisje nog ziek en zwak, maar reagerend op vragen en bewust zijn van ons en haar omgeving, en ik wordt er bijna hysterisch van geluk van.
Vandaag was ook de eerste dag dat er vier dokters aan Anna’s bed stonden die allemaal voorzichtig positief waren en enkel spraken over een herstel, en niet meer over een terugval. Niet dat ze daarmee de terugval uitsloten, gewoon dat een genezing waarschijnlijker is geworden dan een terugval.
*slaakt voorzichtige zucht van opluchting*
We kennen elkaar niet, maar dit maakt me zo blij. We kennen elkaar niet, maar ik denk dat u allebei fantastische ouders bent van (een) fantastisch(e) kind(eren). Dat het verder zo positief mag verlopen als de voorbije 48 uur!
Super! Hier een een zucht van opluchting maar we stoppen niet met duimen hoor, we duimen … voor Anna, voor haar zus en broers én voor haar mama en papa want het was en is voor iedereen een zenuwslopende tijd! Plan maar een tof weekendje uit met z’n allen eens Anna weer thuis is, lekker genieten van mekaar en zo zijn alle kids weer blij en gelukkig…
Wij duimen verder.
Jij doet dat zeer goed Sandra, absoluut!
Ik kan alleen maar bewondering opbrengen voor jullie en ik blijf nog steeds duimen dat het verder de goede kant op gaat!
Hè hè, wat een pak van je hart moet dat zijn! Het gaat de goede kant op.
Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het geweest is voor jullie allemaal en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik het nooit moet meemaken.
Maar fantastisch om te lezen dat Anna er zich zo goed heeft doorgeslaan.
Pfoe,
hier moet ik van wenen.
Flink zo Anna, en als moeder ben jij waar je het meest nodig bent.
Dit te lezen doet echt deugd.
blij dat het de goede kant opgaat.
Je weet misschien dat er een project bestaat ih UZ voor de opvang van de broers en zussen, de Lieving?
Misschien is dat een tussenoplossing?
oef oef oef…
We blijven duimen…
Mijn mama is mijn zus ooit vergeten aan de schoolpoort toen ik keiiiziek in het ziekenhuis lag… Ze voelde zich toen nogal verwaarloosd, alleen lag ik wel 10x zoveel in het ziekenhuis als haar en vond ze dus dat ik ook 10x zoveel aandacht kreeg. Niet dat het toffe aandacht was hoor, belange niet, maar dat deed er niet toe.
Nu ja, zij was de jongste, en we kwamen totaal niet zo goed overeen…
Ik vermoed écht dat Zelie, Louis en Jan je dat niet kwalijk nemen en gewoon blij zijn dat hun zusje beetje bij beetje geneest…
Sandra, gij zijt een supermoeder, twijfel daar maar niet aan. Ge hebt wel zo eventjes de zwaarste week van uw leven achter de rug. Het ergste wat een moeder lijden kan: haar kind aan zoveel kabeltjes zien hangen en vechten voor haar leven. Maar hoera, ze haalt het!
Oh en mijn ma voelt zich ook soms schuldig omdat ze van kleinsaf aan al veel meer aandacht schonk aan ons gehandicapte zus. Maar wij begrepen dat hoor, wij hadden daar geen problemen mee. En binnenkort is Anna weer de oude en kun je weer evenveel aandacht geven aan alle vier uw fantastische kinders! (heb er toch van genoten hoe de andere drie met Janne aan het dollen waren zaterdagavond!)
Fantastisch nieuws!
Nauwelijks voor te stellen in wat voor emotionele rollercoaster jullie allemaal de afgelopen dagen terechtgekomen zijn. (Onterechte) schuldgevoelens, twijfel en wanhoop zijn dus uiteraard meer dan normaal, zoals je zelf al zei.
oo wat doet dat bericht deugd, zowel voor buitenstaanders als voor jullie!
wij blijven duimen!
Ik ben ervan overtuigd dat Zelie, Louis en Jan het wel snappen en je gemengde gevoelens lijken me meer dan normaal. ik ben blij dat ik kan lezen dat er steeds meer vooruitgang is. ik blijf duimen.
De drie anderen snappen dat zeker! Alles even op Anna nu en het lijkt alsof de courage heeft gehoplen! Blijven hopen! Komt goed!
Hey San, het is inderdaad niet omdat je wel weet dat alles wat je voelt perfect normaal is, dat het daarom minder ingrijpend is, want waar je door moet overstijgt wel het normale.
Tussen ons gezegd en gezwegen, ik heb je altijd een veel betere moeder gevonden dan ikzelf in al die jaren was, maar je mag ook niet vergeten, ondanks alle zorgen, toch een beetje aan jezelf te denken. Ook je omgeving is daarmee heel wat geholpen (als dat het schuldgevoel wat kan temperen). Enfin, dat hebben ze af en toe toch tegen mij gezegd. Heel veel groetjes, ook voor Anna.
Ghoh San, ik zou me niet zo schuldig voelen hoor (allez, ’t is natuurlijk gemakkelijk gezegd ,hé), maar in mijn ogen ben je een supermama uit de duizend!