Voila. We zijn al zo ver: Anna is verhuisd van de PICU naar de gewonen pediatrische afdeling en ik voel er mij niet goed bij.
Het zal er wel mee te maken hebben, zoals Michel zegt, dat het contrast tussen de twee afdelingen niet groter kan zijn, dat Anna voor het eerst sinds een week pijn heeft, dat ze ligt te beven van (nog steeds) afkickverschijnsels en dat voor het eerst sinds twee dagen haar temperatuur weer omhoog is. Niet veel. Geen ‘echte’ koorts, maar toch 37,4 °C.
Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik niet bij haar kan zijn, dat ik thuis ben voor de andere drie kinderen die eigenlijk ook niet veel aan mij hebben.
Morgen hopelijk het bezoek van een pediater, zodat we weten waar we nu de komende dagen aan toe zijn, zodat Anna weer deftig opgevolgd wordt, dat we zeker zijn dat ze niet hervalt, als dat al mogelijk is.
Het gaat de goede kant uit en ze zouden haar niet laten gaan hebben moesten er nog twijfels zijn, maar nu zeker zijn dat het de goede kant blijft uitgaan.
Al die machines zijn natuurlijk een ideale “babysit” en geven toch een groot gevoel van veiligheid.Het is nu weer wennen aan het feit dat Anna het alleen kan.Mijn zus had dat ook toen haar babietje na een week zuurstof en monitor weer zelfstandig moest ademen.Als de dokters zeggen dat ze het kan,is dat ook zo !!!! Nog veel sterkte !
Toen ons Lilith klein was, en een openhart-operatie moest ondergaan, was ik plots ook in die fase, weggecatapulteerd van de machines als zij uit intensieve kwam, de zekerheid van piepjes en bliepjes…het contrast is inderdaad enorm, maar met de zekerheid dat er altijd iemand in de buurt is…
En, geen zorgen, je ben een straffe mama! en Anna is een vechtertje
Hopelijk zijn jullie dat gevoel van onzekerheid snel kwijt en gaat het met Anna al gauw nog veel beter. Nog steeds veel sterkte gewenst!