Vandaag nog eens met Anna op controle geweest voor haar handje en Harry was zeer tevreden over hoe het eruit ziet. Het was een maand geleden en we hebben alleen goede commentaar gekregen. Ik was blij, want ook al denk ik dat het er goed uitziet, het is toch altijd afwachten wat de kenners ervan zeggen.
Het vervelende aan die hand is, dat je er als verzorger, nooit een dagje vrij van kan nemen. Nooit kan je zeggen, ik heb vandaag echt geen goesting/ben veel te moe. Het moet gedaan worden. ’s Ochtends én ’s avonds. Het moet gehydrateerd blijven, 24u op 24u en als je dat niet minstens 2 keer per dag verzorgt, dan droogt het volledig uit met alle (negatieve) gevolgen vandien.
En als dat nog geen tijd genoeg in beslag nam (hand wassen, 2 tot 3 keer inwrijven met vettige crème, siliconen erop, drukverband erover en dan beginnen prutsen onder dat verband tot die siliconen weer mooi plat liggen), heb ik er nu nog een taak bijgekregen, als kinesist.
Minstens één keer per dag zal ik haar vingertje(s) moeten strekken op een bepaalde manier: 30 seconden aanhouden en dat 3 x na elkaar. Liefst in het weekend ’s ochtends én ’s avonds.
Er moeten dringend meer uren in een dag komen.
Dat klinkt inderdaad behoorlijk wat werk, elke ochtend en avond.
Een beetje zoals aerosollen/puffen/neus spoelen hier bij ons tegenwoordig. Kruipt veel tijd in tijdens ochtendspits en avondritueel. Als het dan zonder tegenstribbelen gaat, is het OK, maar als ze het even zat zijn als jij … geen vrolijke taferelen.
Anderzijds – het moet he – niet aan te doen.