Vanavond hadden wij hoog gezelschap. Een dametje van niet ver van hier waar wij de eer hadden om een oogje op te houden gedurende een goed anderhalf uur.
Er waren traantjes toen de mama weg ging, maar in vergelijking met de drama’s die ik met mijn kinderen al heb meegemaakt, was dit niets. In tranen vroeg ze haar tuutje en eens ze dat had was het over. Heeft het 2 minuten geduurd? Misschien, maar veel langer zal het niet geweest zijn.
Ze speelde met de pony van Anna en liep achter de telegeleide auto van Jan. Anna probeerde haar mee te laten doen met krijten, maar meer dan kijken deed ze niet. We gingen dan maar naar boven want het was bedtijd voor mijn jongsten en samen met Louis, Jan en Anna luisterde ze naar het verhaaltje voor het slapengaan.
Het gaf wat problemen met Anna, toen die doorhad dat Janne niet in haar kamer zou slapen (ik had gelogen, want ik had gezegd dat Janne in mijn bed zou slapen, terwijl ze helemaal niet ging slapen), maar ook dat ging rap voorbij.
Eens de kleintjes in bed werd er filmpjes gekeken op mijn computer (juij youtube), werd er nog met de pony gespeeld en ook veel getokkeld op Anna haar speelcomputer (spelen kan je dat niet noemen). Zelie speelde ‘boe’ met haar en samen met Louis werd er gegierd van het lachen om iets dat ze deden met een protkussen … kinderen.
Ze had het zo naar haar zin dat, toen mama terugkwam, ze niet mee wou, maar dat zijn truken die ik ook goed ken: ge zoudt maar eens moeten proberen om effectief zonder kind weg te gaan. ‘Nee’ zeggen is gewoon heel leuk. Zeker als het er zo ongelooflijk decisief uitkomt.
’t Is een schatje, superbraaf en supervrolijk en ze mag nog veel komen.
Hihi, altijd leuk om de ervaringen van mijn dochter bij anderen te lezen. Ze is dol op andere kindjes, dus ik was er gerust in dat dat wel goed ging komen. En ik vind het ook schattig om uw kinders zo met Janneke bezig te zien! Bedankt om me uit de nood te helpen!
Met plezier gelezen en bedankt voor de hulp!