Met mijn autosleutelperikelen van vorige week, en omdat ik toch de wagen moest binnen doen om de nieuwe sleutel te kunnen programmeren, maakte ik direct een afspraak bij de garage voor een groot onderhoud: bijna 100.000 km, dus dat kan al eens tellen. Er moesten een paar grote dingen gedaan worden, het ging mij een serieuse duit kosten en ik ging de auto twee dagen kwijt zijn, maar het moest, dus het moest.
Maandag auto binnen, dinsdag geen tijd om hem af te halen dus gisterenvoormiddag, na kinderen te hebben afgezet op school, auto afgehaald. Fikse factuur betaald en ik vrolijk weggereden.
Einde verhaal, zoudt ge zo denken. Want uiteindelijk ken ik niets van auto’s (deze ochtend nog een gesprekje gehad met een andere mama over het weer en dat het wel gevaarlijk was nu op de baan (was een heel klein eindje geslipt) en toen zei zij mij dat zij voorwielaandrijving had, dus dat dat iets beter was. Mijn antwoord was ‘Ik heb een auto’. Weet ik veel welk soort aandrijving die heeft, als hij maar rijdt).
Maar ondanks dat ik niets van auto’s ken, ken ik mijn auto toch eigenlijk wel redelijk goed. Na een intieme relatie van 7,5 jaar mag dat ook wel. Dus toen ik gisteren met de auto rondreed, voelde het niet goed. Er was iets mis en geen klein beetje ook.
Deze ochtend dus opnieuw, na het afzetten van de kinderen, richting garage.
‘Oe, mevrouw, ge zijt hier weer?’ was mijn verwelkoming. Euh ja, duidelijk. Dus maar uitgelegd waarom ik daar weer stond, half met schaamrood op mijn wangen omdat ik dacht dat ik het mij wel zou ingebeeld hebben.
Ik mocht ‘even’ wachten en ze gingen kijken: de mechanieker die dat ging doen was net even bezig met een andere auto. Nog geen 10 minuten later kwam die mens mijn sleutels vragen en dus installeerde ik mij in de wachtzaal met een Story.
De ene Story volgde de Dag Allemaal op om opnieuw over te schakelen op Story om dan eindelijk, na 3 uur wachten, te horen te krijgen dat de auto daar toch zou moeten blijven: één van de dingen die ze veranderd hadden bij het onderhoud was losgekomen … of zoiets. Ze hadden er geen idee van hoe dat mogelijk was, maar het was dus zo. Ik had het mij dus toch niet ingebeeld.
De Multipla is voorlopig geruild voor een Panda. Het ding rijdt wel vlot (alhoewel ik niet in achteruit geraak), maar ik hoop toch maar dat ik nog vandaag om mijn eigen wagen mag gaan hoor.